به گزارش ایسنا، سروش بامداد در ادامه مطلب خود در «عصرایران» نوشت: چون پوشش او کاملا مشخص است و در واقع بیشتر از این نمی‌تواند پوشیده باشد (مگر آنکه الگوی مد نظر زیبایی‌پسندی  قرائت طالبانی باشد که در آن زن اصلا نباید دیده شود و متعلق به دیگری است و فردیت ندارد) در صفحۀ شخصی خود نوشته: «هم خندیدم، هم بابت این همه بی‌دقتی که هر روز اتفاق می‌افتد و احیانا جریمه های زیادی در پی دارد تأسف خوردم.»

قابل حدس است که نیروی انتظامی اعلام کند یا شاید تا هنگام انتشار مطلب اعلام هم کرده باشد در ثبت شماره خودرو خطا شده هر چند اگر دیگری بود کوتاه نمی‌آمدند و می‌گفتند در آن لحظه شال و روسری از سر افتاده بود و قس علی هذا.

هر چند خانم لواسانی هم خندیده و هم اظهار تأسف کرده بابت «این همه بی‌دقتی و جریمه های زیاد» اما وجوه تأسف‌بار قضیه فراتر از بی‌دقتی و جریمه است:

اول اینکه در حکومت غیردینی گذشته اگر اکثریت زنان دهه‌های ۴۰ و ۵۰ حجاب را رعایت می‌کردند از سر باور به شرع و «ترس از خدا» بود. شگفت‌آور نیست اگر در حکومت دینی «ترس از پلیس» جای آن را باید بگیرد؟

موضوع حساس و مهم این است. هنر مردان دین این بود که بی هیچ ابزاری و با ترساندن از آخرت، مردم را به پیروی دعوت می‌کردند وگرنه با تهدید به جریمه و پیگیری انتظامی و قضایی که هنر ویژه‌ای نمی‌طلبد. مثل اینکه در مدرسه بگویند نماز نمره دارد یا اگر نخوانید نمره کسر می‌شود و بعد ذوق کنند بچه‌ها نماز می‌خوانند. خوب، معلوم است که حاضر می‌شوند.

مثال دیگر: اگر پسری به پدر بی‌ترس از محرومیت مادی و کتک احترام بگذارد پدر باید ببالد نه آنکه پدری پسر را زیر کتک بگیرد و بگوید احترام کن مرا!

دوم اینکه استناد پلیس نه به قانون مجازات اسلامی است، نه شرع و نه قانون حجاب اجباری. افتادن روسری‌ای که برخی به اجبار بر سر دارند از نگاه پلیس عدم رعایت حقوق شهروندی است. کجا چنین قانونی تصویب شده نمی‌دانیم. البته وقتی نام محدودیت اینترنت را صیانت بگذارند اینجا هم از تعبیر حقوق شهروندی استفاده می‌کنند و لابد توضیح می‌دهند شهروند مورد نظر ما شهروندانی هستند که رعایت می‌کنند. آنچه می‌دانیم اما دو چیز است. یکی واجب شرعی که اگر رعایت نکنی گناهی مرتکب شده‌ای مثل نماز خواندن و روزه گرفتن. دیگری قانون مجازات اسلامی که جریمه تعیین کرده و کار پلیس تهدید قضایی نیست؛ صدور برگ جریمه است مثل عبور از چراغ قرمز و این یعنی در حکومت دینی عرفی‌سازی می‌شود. پیامک یعنی از نظر پلیس، شال دخترکان بیفتد مثل این است که خودرو از چراغ قرمز رد شده و برگ جریمه صادر می‌کنند و با این حساب ذهن مخاطبان دچار آشفتگی می‌شود که باید رعایت کنند به خاطر اینکه در دنیا جریمه نشوند یا باید رعایت کنند تا در آخرت مجازات نشوند و مگر سکولاریزاسیون جز دنیوی‌کردن امور است؟ می‌توان گفت خیال می‌کنند دارند دینی می‌کنند در حالی که در واقع دارند دنیوی می‌کنند. چون دختر امروزی اگر باور نداشته باشد، پلیس که نباشد دیگر ضرورتی احساس نمی‌کند حال آنکه با این نگاه چه نیاز به این همه تبلیغ در صدا و سیما و کتاب درسی؟ جریمه کنید و خلاص.

سوم اینکه اگر پسری مزاحم دختری شود و شال دختر از سر بیفتد و از پلیس کمک بخواهد، پلیس برای «عدم رعایت حقوق شهروندی – کشف حجاب» برگ جریمه صادر می‌کند یا با مزاحم برخورد می‌کند؟

دو سال پیش به مدیر دبیرستان دخترانه‌ای در یوسف‌آباد پیشنهاد کردم یک روز مأمور پلیس که مقابل دبیرستان مستقر بود  تا مزاحمتی برای آنان ایجاد نشود در صف برای بچه‌ها صحبت کند چون تصور غالب آنان این است که او به مقنعه‌های آنان توجه دارد و سعی می‌کنند از خودروی پلیس دور شوند و این برای محبوبیت و اعتبار پلیس زیان‌آور است که مراقب بچه‌ها باشی تا در فضایی امن از مدرسه خارج شوند ولی آنان بعضا با نفرت نگاه و تصور کنند دنبال حجاب آنهاست و گشت ارشاد است! از این پیشنهاد استقبال شد و مأمور مستقر هم آدم محترمی بود و گفت برای امنیت بچه‌هاست و کاری به مقنعه‌های افتاده و نیفتاده ندارم و به من مربوط نیست و کرونا البته مدرسه را تعطیل کرد.

با این توضیح به نکتۀ چهارم می‌رسم: خیلی بد است که در جامعه‌ای شهروندان عادی هم از پلیس بترسند. تولید ترس باید برای مجرمان باشد. قالپاق‌دزد و کیف‌قاپ باید از پلیس بترسد، نه زنان و دختران.

تکرار باید کرد: هنر حکومت دینی القای ترس از خداست نه با جریمۀ مادی و پیامک. با این نگاه به جای روحانی که مردم را از روز جزا می‌ترساند، پلیس و پاسبان می‌نشیند که از پیامک می‌ترساند.

به گزارش ایسنا، روزنامه همشهری نوشت: «این روزها اصطلاح اسکم (scam) بیشتر از گذشته شنیده و خوانده می‌شود. در واقع اسکم وجه جهنمی تکنولوژی رمزارزها محسوب می‌شود؛ نوعی کلاهبرداری در پوشش رمزارزهایی که وجود ندارند. این روزها ماجرای پرونده توکن جعلی کینگ مانی و بازداشت عوامل آن داغ است. پرونده‌های مختلفی اما درباره این نوع کلاهبرداری‌ها اکنون وجود دارد.

کلاهبرداران در کشور افراد ناآگاه را با وعده و وعید و اصطلاحا رویافروشی به دام انداخته‌اند. هر نوع تکنولوژی با وجود مزایای متنوع می‌تواند مخاطراتی را هم به همراه داشته باشد. تکنولوژی رمزارزها هم از این موضوع مستثنا نیست و در عین حال که می‌تواند به تولید ثروت برای افراد و کشور منتهی شود اما امکان نابودی سرمایه مردم هم دور از ذهن نیست. در واقع اکنون یک فرد می‌تواند به‌راحتی یک توکن را تولید و آن را با روش‌های مختلف به مردم بفروشد. سایت‌هایی هم برای کلاهبرداری راه‌اندازی می‌شوند. حتی بعضی از این سایت‌ها کیف پول‌های جعلی طراحی و مردم را قانع می‌کنند که دارایی خود را در آنها نگهداری کنند و این در حالی است که اطلاعات کیف پول در اختیار طراح قرار دارد. امید علوی، رئیس هیأت‌مدیره انجمن فناوران بلوک ایران (انجمن بلاکچین)، در گفت‌وگو با همشهری انواع اسکم و روش‌های شناسایی آنها را توضیح داده است.

پانزی، کلاهبرداری با رویای سود نجومی

رئیس هیأت‌مدیره انجمن بلاکچین، اسکم در حوزه فین تک و رمزارزها در کل را به‌ معنای کلاهبرداری می‌داند و می‌گوید: «هر گونه کلاهبرداری مانند پامپ و دامپ، ولت بدون امنیت، توکن‌های بدون پشتوانه، جذب سرمایه بدون حساب و کتاب اشکالی از اسکم و کلاهبرداری در حوزه رمزارزها محسوب می‌شوند.»

امید علوی با اشاره به این که در این شیوه، کلاهبردار با طراحی یک کسب‌وکار، یک ایده یا یک شرکت به مردم می‌گوید سرمایه‌گذاری و سپس سود خود را دریافت کنند، ادامه می‌دهد: «هیچ‌ کسب‌وکار درستی پشت این ایده‌ها وجود ندارد و از ابتدا، هدف دریافت پول مردم با برانگیختن طمع مردم است. سپس کلاهبردار با بخشی از پول‌هایی که جذب کرده، به سرمایه‌گذاران سود می‌دهد. به این ترتیب طمع افراد بیشتر می‌شود و سیستمی که کلاهبردار طراحی کرده ادامه می‌یابد و آن را اشاعه می‌دهد.»

به‌ گفته او «اما پس از یک بازه ۹ ماهه تا سه ساله که بستگی به رشد این ایده کلاهبرداری دارد، سیستم اشباع می‌شود و کلاهبرداران به بهانه‌های مختلف به سرمایه‌گذاران خدمات نمی‌دهند و اقدام به بستن سایت و راه‌های ارتباطی می‌کنند که در واقع پول مردم از بین می‌رود.»

رئیس هیأت‌مدیره انجمن بلاکچین با اشاره به این که این شیوه را پیش از این در سیستم‌های هرمی مانند گلدکوئست دیده‌ایم، چنین اتفاقی را در رمزارزها هم ممکن می‌داند و از مواردی چون کوین‌هش و آی‌ماینر نام می‌برد.

این پروژه‌ها به اسم کلودماینینگ سرمایه مردم را جذب کرده‌اند و از همان سرمایه به مردم سود داده‌اند. در ابتدا این سود پرداخت شده و مردم تصور کرده‌اند که شرکت در حال کارکردن است. بنابراین یا سرمایه‌گذاری بیشتری کرده‌اند یا اطرافیان را ترغیب به سرمایه‌گذاری کرده‌اند. به‌ گفته علوی «همچنین این شرکت‌ها برای تقویت طمع مردم به ازای اضافه‌کردن هر فرد، پورسانت هم داده‌اند.»

توکن‌های بدون پشتوانه

او شکل دیگر کلاهبرداری در حوزه رمزارزها را توکن‌های بدون پشتوانه می‌داند که به‌ خاطر نبود قوانین شفاف و نظارت‌های درست در کشور بازار داغی دارند. علوی با اشاره به این که یک نفر می‌تواند در عرض نیم‌ساعت، توکنی به تعداد یک میلیارد تولید کند و آن را به مردم بفروشد، لازمه این کار را یک سیستم مارکتینگ خوب می‌داند که به مردم القا کند که این توکن قرار است رشد کند.

او در توضیح شکل‌گیری چنین کلاهبرداری می‌گوید: «تولیدکننده چنین توکنی به‌ عنوان خریدار و با اکانت‌های مختلف در یک مدت زمان مشخص قیمت‌های بالا برای توکن در نظر می‌گیرد و خرید می‌کند. به این ترتیب قیمت توکن بالا می‌رود و مردم شروع به خرید آن می‌کنند و در نتیجه یک گردش کاذب ایجاد می‌شود.»

به‌ گفته او «نمونه این توکن‌ها توکنی به نام بی‌آرجی است که از همین روش استفاده کرده و نتیجه هم از دست رفتن دارایی‌های مردم بوده است.»

سایت‌ها و ولت‌های نامطمئن

سایت‌های کلاهبرداری هم که به‌ عنوان مثال، کیف پول دیجیتال ارائه می‌دهند هم هستند. رئیس هیأت‌مدیره انجمن بلاکچین با اشاره به این که وقتی یک نفر روی یک سایت به‌ صورت آنلاین یک ولت ایجاد می‌کند، این سایت کلید خصوصی صاحب ولت را تولید می‌کند، ادامه می‌دهد: «این سایت می‌تواند یک نسخه از این کلید خصوصی را داشته باشد و به دارایی افراد دسترسی یابد.»

سبدگردانی به نام رمزارز

سبدگردانی و جذب سرمایه هم از اشکال کلاهبرداری است که امروز موضوعی بسیار داغ محسوب می‌شود. علوی درباره این شیوه می‌گوید: «افرادی با این بهانه که با سرمایه مردم معامله و آنها را در جذب درآمد سهیم می‌کنند، اقدام به جذب سرمایه می‌کنند. در حالی‌ که موضوع سبدگردانی و جذب سرمایه نیاز به مجوزها و قوانین خاصی دارد که در کشور ما در حوزه رمزارزها هنوز وجود ندارد.»

علوی تأکید می‌کند که «طبق قانون به جز بانک مرکزی و بانک‌های دیگر، هیچ فرد یا کسب‌وکاری نمی‌تواند سود ثابت را تضمین کند.»

مردم چه کنند؟

رئیس هیأت‌مدیره انجمن بلاکچین به مردم پیشنهاد می‌کند که در این حوزه حتما مطالعه و تحقیق کنند. علوی همچنین به مردم توصیه می‌کند که قبل از هر اقدامی در این حوزه چند سؤال از خود بپرسند.

او نخستین سؤال را این گونه مطرح می‌کند: «اگر فرد یا کسب‌وکاری می‌تواند چنین سود بالایی بدهد، چرا خودش از آن بهره نمی‌برد و می‌خواهد به «من» بدهد؟»

علوی در این مورد توضیح می‌دهد که «اگر کسی یک روبات تریدر (معامله‌گر) دارد که مثلا روزی سه درصد سود می‌دهد، چرا این فرد خودرو و خانه خود را نمی‌فروشد تا از این روبات استفاده کند؟ در واقع مردم باید از خود بپرسند که چرا این فرد تا این حد خیرخواه است که چنین روباتی را در اختیار دیگران قرار می‌دهد؟»

رئیس هیأت‌مدیره انجمن در مورد سؤالات دیگری که مردم باید از خود بپرسند، می‌گوید: «در مورد پروژه‌ها می‌توان سؤال کرد که این پروژه جدید چه تفاوتی با پروژه‌های دیگر دارد؟ یا اگر در کسب‌وکاری قرار است از بلاکچین استفاده شود و یک توکن خلق شود، این کسب‌وکار و حوزه نیازی به بلاکچین دارد یا نه؟ آیا استفاده از بلاکچین در این حوزه اصلا صرفه اقتصادی دارد؟»

بنابراین اگر مردم این سؤال‌ها را از خود بپرسند تا میزان زیادی وارد پروژه‌های اسکم نمی‌شوند.

او همچنین از مردم می‌خواهد که به کسانی که وعده سود ثابت می‌دهند یا اصطلاحا «آرزوفروشی» می‌کنند، اعتماد نکنند. علوی بر این نکته تأکید می‌کند که «اگر مردم مشاهده کردند که یک اینفلوئنسر یا آموزش‌دهنده‌ای در تبلیغات خود، خودرو، خانه و ویلا و سبک زندگی لوکسی را نمایش می‌دهد، بدانند که این فرد جیب آنها را هدف قرار داده است.»

به گزارش ایسنا،  «ایلام، سمنان، کرمانشاه و خوزستان کم‌بارش‌ترین استان‌های کشور در سال آبی جاری بوده‌اند. سال آبی و زراعی هر سال از ابتدای مهرماه تا آخر شهریورماه سال بعد محاسبه می‌شود. روزهایی که احتمال بارش رحمت الهی در آسمان ایران زیادتر است و می‌توان روی این میزان بارش در بررسی میزان خشکسالی روزهای پیش‌ رو حساب کرد. اما جدول اطلاعات پهنه‌ای بارش استان‌ها و کشور از ابتدای سال آبی جاری تا پایان اولین ماه از فصل بهار ۱۴۰۱ اصلا دلخوش‌کننده نیست. این در حالی است که فقط دو ماه دیگر از بهار باقی مانده و بعد از آن عملا وارد تابستان داغ می‌شویم و کسی از روزهای تیر و مرداد انتظار باران ندارد.

ایلام کم‌بارش‌ترین استان کشور در سال آبی جاری تا امروز ۶۵درصد کمتر از بلندمدتِ سال گذشته باران به خود دیده. سمنان ۵۵درصد کمتر، کرمانشاه ۵۳درصد کمتر و خوزستان ۴۷درصد کمتر. این رقم برای تهران ۳۵- است. یعنی استان تهران از ابتدای سال آبی جاری تاکنون، نسبت به همین بازه زمانی در سال گذشته ۳۵درصد کمتر بارش داشته و تا امروز فقط ۵۰درصد از بارش‌های مورد انتظار سال آبی جاری را تامین کرده است.

فقط یک استان است که مثلث میزان بارش‌های سال آبی‌اش سبز و صعودی است: هرمزگان. این استان تا همین حالا هم سیراب شده و میزان بارش‌هایش نسبت به بلندمدت سال گذشته زراعی، ۲۵درصد بیشتر بوده است.

امسال سال خشکی است و تمام مراتع اطراف شهرها خشک هستند. با کوچک‌ترین باد گردوغبار به هوا بلند می‌شود که علاوه‌ بر گردوغبار حاصل از کانون‌های خارجی، کانون‌های گردوغبار قم و مرکزی هم به سمت تهران  و حتی استان‌های شمالی می‌آید. خشکسالی و کم‌بارشی موضوعی نیست که بتوان نسخه‌ای دم‌دستی برای آن پیچید. آمار می‌گوید سهم ما از جبر آسمان امسال کمتر از هر سال است و این یعنی باید خودمان را با زیستن در شرایط کم‌آبی عادت دهیم. چاره دیگری هم نداریم.

کاهش ۸۸درصدی بارش‌های فروردین ۱۴۰۱ نسبت به سال گذشته

رئیس مرکز ملی پیش‌بینی و مدیریت بحران سازمان هواشناسی اعلام کرده است از ابتدای سال زراعی نسبت به سال گذشته تاکنون ٢٩درصد کاهش بارندگی داشتیم. صادق ضیاییان روز یکشنبه در جلسه ستاد ملی سیاستگذاری و هماهنگی مدیریت پدیده گردوغبار گفت: «در فروردین‌ماه امسال نسبت به سال گذشته تاکنون ٨٨درصد کاهش بارندگی داشتیم.»

او با بیان این که استان‌های ایلام و کرمانشاه کمترین بارش را داشتند، اظهار داشت: «پیش‌بینی می‌شود در اردیبهشت‌ماه هم بارش‌ها زیر نرمال باشد و نمی‌تواند شرایط کم‌بارشی را جبران کند. از لحاظ دمایی هم از ابتدای فروردین تاکنون ٢، ۵ درجه افزایش دما داشتیم که موجب تبخیر نیز می‌شود. همچنین از ابتدای سال زراعی تاکنون در بلندمدت ١/۴درجه افزایش دما داشتیم.

رئیس مرکز ملی پیش‌بینی و مدیریت بحران سازمان هواشناسی به گردوغبار اخیر در تهران اشاره کرد: «١٩فروردین‌ماه تهران درگیر گردوغبار شد که از شمال عراق، سوریه و اردن وارد کشور شد. این کانون‌ها کاملا مستعد است و با کوچک‌ترین جریانات جوی گردوغبار به سمت ایران می‌آید. در تهران به جز این که گردوغبار از خارج وارد شد، قدری هم کانون‌های داخلی اضافه شد و این مسأله گردوغبار را تشدید کرد. اگر این سامانه روی دریای مدیترانه تشکیل می‌شد، رطوبت به سمت کشور را تقویت می‌کرد اما به علت خشکی که امسال داریم، گردوغبار به سمت کشور ما هدایت شد که استان‌های زیادی را درگیر کرد.»

منتظر مهمانی دوباره ریزگردها باشیم

«شاهد این بودیم که در سال آبی گذشته که از ابتدای مهر ۱۴۰۰ شروع شده تا الان، بارش‌ها در بیشتر استان‌هایی که گردوغبار از آنها بلند می‌شود، بسیار کاهش پیدا کرده است. در استان‌های غربی، سیستان‌وبلوچستان، ایلام، لرستان و کرمانشاه شاهد بودیم که بارندگی از حد نرمال بسیار کمتر بوده است. در استان خوزستان که این کمبود بارش کمتر بوده، شاهد کاهش ۱۵درصدی بارندگی بوده‌ایم. این در حالی است که در سال‌های گذشته کاهش بارندگی تا ۳۰درصد کمتر از حد نرمال هم رسیده بود.»

امین محمودی، کارشناس محیط‌ زیست و کشاورزی در این‌ باره به «شهروند» توضیح می‌دهد: «اولین اتفاقی که می‌افتد این است که ما با افزایش ورود گردوغبار به سایر استان‌ها روبه‌رو خواهیم بود. فعالیت‌های سدسازی ایلسو در ترکیه و فعالیت سدسازی‌های ۳۰ سال اخیر در خاک کشورمان، کمبود آب در هورالعظیم، کاهش سطح آب در دریاچه ارومیه و کاهش سطح آب تالاب‌ها در استان‌های مختلف سبب این خواهد شد که ریزگردها بیشتر مهمان ایرانی‌ها شوند.»

او توضیح می‌دهد که مهمانی ریزگردها دیگر صرفا برای استان‌های غربی نخواهد بود: «همان‌ طور که هفته پیش دیدیم استان‌های مرکزی تهران و استان‌های شمالی را هم فراخواهد گرفت.»

از مالچ نفتی تا تمرکز بر آبخیزداری

«با توجه به شرایط فعلی مسئولان کشور باید از مدت‌ها قبل دو فعالیت را برای حل این مشکل اتخاد می‌کردند. در راهبرد کوتاه‌مدت استفاده از مالچ نفتی پیشنهاد می‌شود که تاثیرات خوبی را در کاهش ریزگردها دارد.» محمودی با این توضیحات اضافه می‌کند: «اما نمی‌توانیم آن را به عنوان راه‌حل صد درصدی عنوان کنیم. این ریزگردها عمدتا از ترکیه، عراق و ایران است که با توجه به افزایش قیمت نفت در بازارهای جهانی طبیعتا شاهد افزایش قیمت فرآورده‌های نفتی هم هستیم. قطعا دولت‌ها برای استفاده از مالچ نفتی برای کاهش ریزگردها با تردیدهایی روبه‌رو می‌شوند که همین تردیدها سبب می‌شود بودجه کمی به این کار اختصاص دهند.»

راه‌حل بلندمدتی که محمودی به آن اشاره می‌کند، موضوع مهم آبخیزداری است: «یعنی ما بتوانیم آب ناشی از بارندگی را هر چند کم به دل سفره‌های زیرزمینی ببریم تا مانع تبخیر شود، تا در سال‌های کم‌آب مثل امسال بتوانیم از سفره‌های آب زیرزمینی استفاده کنیم.»

ما به رایزنی منطقه‌ای و گفت‌وگوی درست در موضوع آب با کشورهای همسایه به‌ویژه عراق و سوریه نیاز داریم: «دیپلماسی درست می‌تواند ما را به سمت مدیریت پدیده ریزگردها و کاهش اثرات زیست‌محیطی آن پیش ببرد.»

نمی‌توانیم باران مصنوعی تولید کنیم، فقط باید با کم‌آبی بسازیم

«آماری که در حال حاضر عنوان‌شده در واقع آماری است که مرکز ملی خشکسالی اعلام کرده است. آمارهای سال‌ جاری نشان می‌دهد ما بیش از ۲۹ درصد اختلاف بارش نسبت به سال گذشته داریم.» احد وظیفه، رئیس مرکز ملی خشکسالی در گفت‌وگو با «شهروند» درباره کمبود بارش‌ها و پیش‌بینی سالی خشک توضیح می‌دهد: «فروردین‌ماه در موضوع بارندگی تا اینجا اصلا ماه خوبی نبوده است و بارش‌ها بسیار کمتر از حد نرمال بوده و تقریبا بیش از ۸۰درصد نسبت به سال گذشته کم‌بارش‌تر بوده‌ایم.»

وظیفه تصریح می‌کند: «بارش سهم جبری ما از آسمان است و بارندگی چیزی نیست که ما بتوانیم آن را به صورت مصنوعی ایجاد کنیم. اگر باران نیاید کار خاصی نمی‌توانیم انجام دهیم به جز این که خودمان را با شرایط تطبیق دهیم و سازگار کنیم. شکی نیست که سازگاری در مصرف آب، برنامه‌ریزی برای بهینه‌کردن مقوله مصرف است. در بخش‌های مختلف صنعت آب شرب و کشاورزی باید تمهیداتی اندیشیده شود تا بتوان این شرایط را تحمل کرد و در عین حال کمترین آسیب را دید و بهترین بهره‌برداری را کرد.»

باید تعارف را کنار بگذاریم

او با بیان این که مرکز ملی خشکسالی نمی‌تواند باران خلق کند، تاکید می‌کند: «ولی ما می‌توانیم فرهنگ عمومی در استفاده از آب را ارتقا دهیم. الان کشورهای جنوب اروپا هم درگیر خشکسالی هستند؛ هم پارسال و هم امسال. دولت‌های اروپایی به نوعی مجبور شدند شرایط را برای شهروندان تغییر دهند. در دولت ایتالیا کسانی که با آب شهری ماشین و کوچه بشویند یا استخرهایشان را با آب شهری پر کنند، بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ یورو جریمه می‌شوند. وقتی شرایط سخت می‌شود ما هم باید تعارف را کنار بگذاریم. شهروندان باید بدانند ما با چه وضعیتی روبه‌رو هستیم و از کارهایی که مصرف آب را بالاتر می‌برد جلوگیری کنیم.»

او ادامه می‌دهد: «با توجه به‌ این که یکی از نگران‌کننده‌ترین سال‌های آبی را تجربه می‌کنیم، باید نیازهای اساسی‌مان را برطرف کنیم و در عین حال مصرف آب را در موارد غیرضروری کاهش دهیم و قطع کنیم. نیازهایی که فرع هستند، مثل شستن حیاط و خودرو و حتی پرکردن استخرها. ما در کلانشهرهایی مثل تهران استخرهای خصوصی زیادی داریم. اینها نباید با آب شرب پر شوند. در این شرایط باید از چنین استفاده‌هایی به نفع عموم جامعه چشم‌پوشی کنیم.»

ارتقای فرهنگ عمومی را نباید دست کم گرفت

رئیس مرکز ملی خشکسالی می‌گوید: «ارتقای فرهنگ عمومی را نباید دست کم گرفت. اگر همه ما دست‌به‌دست هم دهیم سخت‌ترین شرایط را می‌توانیم تاب بیاوریم. چاره کار جز این نیست. در مصارف دیگر مثل کشاورزی و صنعتی باید راهکارهای کاهش مصرف به کار گرفته شود. مثل بازچرخانی آب و استفاده از پساب‌ها و … این روش‌ها کم‌وبیش در صنعت استفاده می‌شود ولی باید به نوعی گسترش پیدا کند. با توجه به اهمیت و کمبود آب در کشور، هر جایی که در کشور مجتمع صنعتی بوده، باید برویم به سمت استفاده از آب‌های پساب و اصطلاحا آب‌های خاکستری و بازچرخانی آب. به علاوه جانمایی صنایع پرمصرف هم به اندازه مصرف بهینه آب مهم است.»

وظیفه با اشاره به این که ذهن جامعه اخیرا درگیر پتروشیمی میانکاله و میزان مصرفی است که این صنعت می‌تواند ایجاد کند، می‌گوید: «در توسعه‌های جدید صنایع حتما باید موضوع انرژی و آب مورد توجه قرار بگیرد. زمانی بود که توسعه صنعتی در منطقه کویری اصفهان مورد توجه بود ولی الان جامعه به این هوشمندی رسیده است که توسعه صنعت باید در سواحل خلیج‌ فارس راه‌اندازی می‌شد تا بتواند از دریا به‌وسیله تصفیه، آبش را تامین کند. استان اصفهان به جای صنایع فولاد صنعت گردشگری را توسعه می‌داد و اینچنین هم در مضیقه آب قرار نمی‌گرفت.»

به گزارش ایسنا، “تنش آبی” می تواند از مکانی به مکان دیگر به طور چشمگیری متفاوت باشد و در برخی موارد آسیب‌های گسترده ای به سلامت عمومی، توسعه اقتصادی و تجارت جهانی وارد کند. همچنین می تواند باعث مهاجرت های گسترده و آغاز درگیری شود.

اکنون، دورانی را سپری می‌کنیم که فشار بر کشورها به منظور اجرای شیوه‌های پایدار، نوآورانه و بهبود همکاری‌های بین‌المللی در زمینه مدیریت آب در حال افزایش است.

تنش کمبود آب چیست؟

تنش کمبود آب زمانی اتفاق می‌افتد که تقاضا برای آب سالم و قابل استفاده در یک منطقه معین بیش از عرضه باشد.

در سمت تقاضا، اکثریت قریب به اتفاق – تقریبا ۷۰ درصد – از آب شیرین جهان برای کشاورزی استفاده می شود، در حالی که مابقی بین مصارف صنعتی (۱۹ درصد) و مصارف خانگی (۱۱ درصد) تقسیم می شود.

در سمت عرضه، منابع تامین آب شامل آب‌های سطحی مانند رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و مخازن و همچنین آب‌های زیرزمینی هستند که از طریق سفره‌های زیرزمینی به آن‌ها دسترسی داریم.

اما محققان روشهای مختلفی برای تعریف و اندازه‌گیری تنش آبی با در نظر گرفتن عوامل مختلفی از جمله تغییرات فصلی، کیفیت آب و دسترسی به آن، دارند. در همین حال، اندازه گیری تنش آبی به ویژه در مورد آب های زیرزمینی می تواند دقیق نباشد.

چه عواملی باعث کمبود آب می شود؟

کمبود آب اغلب به دو دسته تقسیم می شود. کمبود فیزیکی، زمانی که کمبود آب به دلیل شرایط اکولوژیکی بومی وجود دارد و کمبود اقتصادی، زمانی که زیرساخت های کافی برای تامین آب وجود ندارد.

این دو عامل توام با هم منجر به ایجاد تنش آبی می‌شوند. به عنوان مثال، یک منطقه تحت فشار کمبود آب می تواند هم با کمبود بارش مواجه باشد و هم کمبود تاسیسات بهداشتی و ذخیره آب. کارشناسان می گویند حتی زمانی که دلایل طبیعی قابل توجهی برای بروز تنش آبی در یک منطقه وجود داشته باشد، در عین حال عوامل انسانی نیز اغلب و به ویژه با توجه به دسترسی به آب تمیز و سالم در این مشکل نقش اساسی دارند.

کدام مناطق جهان با بیشترین تنش آبی مواجه هستند؟

به گفته اکثر کارشناسان، خاورمیانه و شمال آفریقا از نظر تنش فیزیکی نامناسب‌ترین شرایط را دارند. خاورمیانه و شمال آفریقا نسبت به سایر مناطق، بارندگی کمتری دارند و کشورهای این منطقه تمایل دارند از مراکز شهری پرجمعیت و با رشد سریع برخوردار باشند که به منابع آبی بیشتری نیاز دارند. اما بسیاری از کشورهای این مناطق به ویژه کشورهای ثروتمندتر، هنوز نیاز آبی خود را تامین می کنند.

به عنوان مثال، امارات تقریبا تمام مواد غذایی خود را وارد می کند و نیاز به استفاده از آب برای کشاورزی را کاهش داده است. امارات متحده و برخی دیگر از کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا نیز به شدت به نمک‌زدایی آب اقیانوس‌ها متکی هستند، اگرچه این فرآیند هم به نوبه خود پرهزینه و انرژی‌بر است.

اما در برخی کشورهای این منطقه علاوه بر کمبود فیزیکی آب، سال‌ها جنگ یا درگیری داخلی نیز خدمات تامین و توزیع آب را با مشکل روبرو کرده و میلیون‌ها نفر را از منابع اولیه برای تامین آب محروم ساخته است.

برای مثال جمهوری دموکراتیک کنگو بیش از نیمی از ذخایر آبی آفریقا را در اختیار دارد اما میلیون‌ها نفر از مردم این کشور به آب تمیز دسترسی ندارند و این امر باعث ایجاد بیماری و سوء تغذیه ‌شده است.

اما این مشکل محدود به این منطقه نمی‌شود. برای مثال از هر سه عضو قوم ناواهو (یکی از بزرگ‌ترین قبایل سرخ‌پوست ایالات متحده آمریکا) یک نفر به آب جاری دسترسی ندارد در حالیکه افراد خارج از این قوم که در مناطق اطراف سکونت دارند از آب لوله کشی برخوردار هستند.

همچنین برای قرن‌ها، سفره‌های زیرزمینی ایتالیا دسترسی آسان به آب تمیز را فراهم می‌کردند، اما اکنون زیرساخت‌های قدیمی این کشور را تحت فشار قرار داده است.

هند نیز یکی از کشورهایی است که با بیشترین میزان تنش آبی مواجه است که بخشی از آن به دلیل جمعیت، آلودگی و بهره برداری از آب های زیرزمینی است.

در همین حال، کشورهایی که با کمبودهای اقتصادی قابل توجهی مواجه هستند همچون کشورهای آفریقای مرکزی مانند جمهوری دموکراتیک کنگو، نبود زیرساختهای مناسب و سطوح بالایی از سوء مدیریت، موجب شده با وجود بارش چشمگیر بارش با چالش کمبود آب روبرو باشند.

حتی کشورهای با درآمد بالا نیز تنش آبی را تجربه می کنند. عواملی از جمله زیرساخت‌های قدیمی و رشد سریع جمعیت، فشار زیادی را بر برخی از سیستم‌های آبی ایالات متحده وارد کرده و باعث ایجاد بحران در برخی از شهرهای این کشور شده است.

تغییرات اقلیمی چگونه بر تنش آبی تاثیر می گذارد؟

به گزارش مرکز اطلاع رسانی “CFR” که مقر آن در نیویورک است، کارشناسان می‌گویند: انتظار می رود گرم شدن کره زمین تعداد مناطق تحت تاثیر تنش آب را افزایش دهد و استرس کمبود آب را در مناطقی که پیش از این تحت تاثیر قرار گرفته اند، افزایش دهد.

همچنین پیش‌بینی می‌شود مناطق نیمه گرمسیری مانند استرالیا، جنوب ایالات متحده و کشورهای شمال آفریقا گرمتر و دچار خشکسالی های مکرر و طولانی‌تر شوند. همچنین اگر بارندگی در این مناطق رخ دهد، پیش بینی می شود که شدیدتر باشد. علاوه بر این، وضعیت آب و هوا در مناطق گرمسیری نیز متغیرتر خواهد شد.