لبخند رضایت قهرمان معلول استان ستاره درخشان ورزش معلولان

در چندین رشته ورزشی ستاره شده است، کسی باور نمی کند اما او طلای دو و چندین رشته ورزشی را دارد.
علی اشتری دانشجوی مهندسی برق دانشگاه بیرجند است که یک معلولیت کوچک از ناحیه دست دارد او توانسته مقام قهرمانی مسابقات دو و میدانی معلولان کشوررا در رشته پرش طول به دست آورد. مدال طلای این مسابقات بر گردن او آویخته شد. اشتری از مسئولانی که به ورزش رسیدگی می کنند راضی است. با او گفتگو کرده ایم تا بگوید چرا از نظر او همه چیز خوب است و این رضایت برای چیست؟
می گوید : خدارو شکر من چندان مشکلی ندارم فقط در همان ابتدای راه بودند افرادی که می گفتند« با معلولیت نمی توانی کاری انجام بدهی، بنشین سر درست و آن را ادامه بده» ولی خوب مشکلات در همه رشته ها و برای همه افراد وجود دارد و باید مسئولان رسیدگی کافی را داشته باشند چون حمایت ها کم است و البته منظور مسئولان استانی نیست بلکه در کل کشور رسیدگی ها باید بیشتر شود. ورزش حرفه ای هزینه های بالایی دارد و خوشبختانه خانواده من در این زمینه کاملا من را پشتیبانی کرده و می کنند و انگیزه بخش های اصلی من در این موضوع خانواده خودم هستند.
-از چه سالی این رشته ورزشی را به شکل حرفه ای دنبال می کنید؟
حدود ۹ سال است که ورزش می کنم ولی به شکل حرفه ای، فقط ۴ سال است. در اوایل، فوتبال کار می کردم و در همان زمان هم سرعتم خیلی خوب بود ولی چون در بازی های تیمی هر چقدر هم تلاش کنی باز هم چندان به چشم نمی آید به این فکر افتادم که یک ورزش انفرادی را هم تجربه کنم و به دلیل سرعت خوبی که داشتم به سمت دو و میدانی رفتم ، یک سال و نیم ادامه دادم و بعد هم به رشته پرش طول از دو و میدانی آمدم. حتی باستانی هم کار کرده ام.
-تاکنون چه مقام هایی به دست آورده اید؟
در رشته پرش طول دو مدال طلای کشوری را به دست آوردم و آن زمان هم که باستانی، کار می کردم طلای کشوری را در میان جانبازان و معلولان گرفتم. همچنین به ۵ اردوی کشوری دعوت و برای بازی های پاراالمپیک مالزی نیز انتخاب شدم ولی به دلیل مشکل رده بندی سنی چون ۱۶ ساله بودم و و رزشکاران منتخب ۱۸ تا ۲۳ ساله بودند نتوانستم شرکت کنم.
– چرا برخی معلولیت را محدودیت می دانند؟ چطور از سد این نظر عبور کردید؟
باید بگویم معلولیت محدودیت نیست، من خودم را نگاه می کنم با وجود اینکه معلولیت اندکی دارم ولی هزاران توانایی دیگری دارم که آن ها پرورش داده ام. اصلا نباید برای حضور در جامعه و ورزش خجالت کشید چون همان هایی که گاهی آن ها را مسخره می کنند و می خواهند که دیگر ادامه ندهند وقتی به جایی برسند و مقامی را کسب کنند برایشان دست خواهند زد.
افراد معلول از همان ابتدا که وارد ورزش می شوند به دنبال حرفه ای شدن نباشند بلکه در هر روز دو ساعتی را ورزش کنند چراکه برای سلامتی روح و جسم خیلی مفید است و بعد از طی مراحل طبیعی حرفه ای کار کنند و خارج از هر حاشیه ای با خیال راحت و آرام به سمت هدف خود گام بردارند و مطمئن باشند که با تلاش می توانند به کاری دست بزنند که دیگران نمی توانند چون آن شخصی هم که مقام های جهانی آورده انسان بوده و با تلاش توانسته پس باقی افراد هم می توانند به آن رتبه برسند.