یادداشت امروز/ارزش کدام شغل بیشتر است؟!

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
ارزش، یک مفهوم متعالی است نباید پای ترازوهای این جهانی و با متر و معیارهایی که ما به ازای مادی دارند تعریف شود. ارزش نه به قیافه انسان و صورتِ او که به انسانیت و سیرتِ اوست. ارزش کار نیز نه به پست و مقام و تراز مادی که بسته به شاخص های دیگر صاحب جایگاه می شود. استاد بلند نظر، حضرت آیت ا… حائری صفائی، در صفحه ۳۰ کتاب روابط متکامل زن و مرد، افق گشایی زیبایی دارند که اگر نگاه بر آن اساس، ساز شود، شاهد سازندگی معنوی در جان انسان ها خواهیم بود و از جمع این جان هایی تابناک نیز جامعه ای شکل خواهد گرفت که متر و معیارش با روزِ حساب، مو نخواهد زد و هر کس با این سنجه خواهد توانست شأن امروز و فردای خود را ارزیابی و برای ارتقای آن اقدام کند. ایشان می فرمایند: کارها به عهده‌ کسانى است که در وقت کمتر، به شکل بهتر از عهده‌ آن بر مى‌آیند. تقسیم بندى مشاغل با این اصل همراه است، در حالى که خود شغل‌ها ملاک افتخار نیست و عمل ملاک ارزش نیست، مهم عامل‌هایى است که عمل را مى‌سازد و مهم نقشى است که در پس هر شغل پنهان است. تمامى درگیرى‌ها و داد و فریادها، از اینجا برخاسته که ما ارزش‌ها را فراموش کرده‌ایم و براى شغل‌ها عنوانى دیگر در نظر گرفته‌ایم و آن را ملاک افتخار مى‌شناسیم. خیال مى‌کنیم {طبابت و ریاست و وکالت و وزارت} و قضاوت، یا خیاطى، با بقالى با یکدیگر تفاوت دارند و در ارزش‌ها دخالت دارند. بینش اسلامى، براى شغل‌ها به اندازه‌ بینش‌ها و به اندازه‌ نقشى که در پشت آن ایستاده ارزش قائل است. ارزش عمل؛ وابسته به محرک، وابسته به جهت، وابسته به شکل حرکت، وابسته به بینشی است که تو نسبت به آثار عمل داری… با این نگاه دیگر طبقات اجتماعی که بر اساس ناحق بنا شده است در هم می ریزد و نظامی شکل می گیرد که افراد برای بالاتر رفتن خود ، نه تنها پا روی دوش و سر دیگران نخواهند گذاشت که دست آنان را هم خواهند گرفت.
در این هندسه، افراد برای بیشتر خوردن و بردن، به میز ها نخواهند چسبید و از همه چیز نردبان نخواهند ساخت تا بالاتر بروند بلکه متناسب با توان خود ، مسئولیت خواهند پذیرفت و در جایی که فردی بهتر و تواناتر از آنان باشد، کار را به او واخواهند نهاد و این باعث توسعه عدالت خواهد شد که میوه شیرینش را همگان خواهند چشید چه اگر هرکس متناسب با توان و تخصص خود، قبول مسئولیت کند و هرکس در جایی که باید بنشیند، کشور به شتاب برخواهد خاست و به جایی که باید خواهد رسید. هیچ کس هم از شغل خود و کار خود هم گلایه نخواهد داشت که ارزش به نیت ها و محرک ها و بینش هاست نه به اشل و حقوق و اسم و آوازه. این نگاه که معیار شد همه چیز درست می شود حتی اگر خرابی صد ساله داشته باشد….