سرمقاله/خراسان جنوبی ماندگاردرگذشته…!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد -mohammadraeifard@yahoo.com
زندگی مفهومی بس پیچیده و هزارتو دارد که باید آن را ازتمامی ابعاد و زوایا و شاخصه ها دید و برای دستیابی به بهترین هایی که حق اولیه انسانی هر فرد است تلاش کرد و به مفهوم آن دست یافت.
این که زندگی را باتمام ارزش و شهودش فقط از نگاهی خاص و با تئوریزه کردن این که انسان ها هر قدر بیشتر بدبختی و فلاکت بکشند حتما آزمایشی است الهی که نصیب هرکس نمی شود ولی در آن دنیا از نعمات فراوان منتفع می شوند نوعی اند اختن توپ مسئولیت و عقلانیت انسانی در زمین خداست تا از بار فشار مسئولیت مدیریت اجتماعی خویش را برهانیم و حق مردم را اینگونه به تمسخر گیریم.
این نوع طرز تفکر یعنی توهین به شعور مردم و به زیرسوال بردن عدل الهی!!
استان خراسان جنوبی نیز در مرحله ای از شرایط سخت قرار گرفته که تقریبا مردم اش به همین نتیجه رسیده اند که حتما این مشی الهی است که باید اینگونه از حداقلهای دارندگی در هزاره سوم محروم باشیم و دم برنیاوریم و همچنان دندان بر جگر شاهد این همه تبعیض بین استان ها باشیم و دل خوش کنیم به معجزات الهی و گشایش ماوراءالطبیعه…دلخوش کنیم به داشته های قدیم مان، دلخوش کنیم به درگذشتگانی که استخوانشان نیز خاک شده!!
باور کنیم که سطح توقعات مان در همین حد دیگر نباید بالا برود چرا که توقع فقط ازآن استان های برخوردار است از آن فارسی ها و اصفهانی ها و خطه سبز ایران و…
استان خراسان جنوبی را چه به خطوط ریلی داشتن!! استان خراسان جنوبی هیچکدام ازشهرهایش نیاز به فرودگاه ندارد و اصولا نیازی به وجودش نیست !! استان خراسان جنوبی اصولا بزرگراه نیاز ندارد چون دلیلی ندارد که مردم اش از آن منتفع شوند!! استان خراسان جنوبی را چه به زیرساختهای اقتصادی برای سرمایه گذاری!! استان خراسان جنوبی اصولا نیازی به مدیریت های قوی و ریسک پذیر و نفوذ کننده در لایه های دولت ندارد!! استان خراسان جنوبی نه نیاز به صنعت پیشرو دارد و نه کشاورزی علمی و نه معادن پررونق!! استان خراسان جنوبی را نیازی به ناوگان های پیشرفته شهری و به روز نیست!! استان خراسان جنوبی را چه به استفاده بهینه از امکانات گردشگری اش برای تولید ثروت!! استان خراسان جنوبی اصولا نیازی به نجات روستاهای درحال تخریب اش و ساماندهی دشت های پرتنش آبی اش ندارد!! استان خراسان جنوبی را لطفا بدعادت نکنید، بگذارید درگذشته اش باقی بماند و روزگار بگذراند.