سرمقاله/ مردان مریخی…!!!

محمدراعی فرد
واقعیت تلخ این که وقتی کلا در شرایطی زندگی وفکرکنی که انگار در بین مردم زندگی نمیکنی و از واقعیات جامعه ات فاصله داری نتیجه اش این میشود که نمیدانی درزیر پوست جامعه چه میگذرد و اولویتهای مردم ات چه چیزهایی هستند…!!وقتی ندانی که چرا کودکان نونهالت در مدرسه یا مدارسی باکوچکترین بارقه شادی چگونه رفتار می کنند و اگر قرار بود با صدور بخشنامه و دستوالعمل شرایط تغییر کند تا شاهد اوضاع مغشوش فرهنگی واقتصادی وسیاسی نباشیم که اینک جزو پیشرفته ترین وبهترین شرایط زندگی بودیم ، و همه چیز گل وبلبل بود !!بگذارید شفاف حرف بزنیم ، بگذارید برای یکبارهم که شده کسی بیاید و وضعیت مان را برای مان از دود ومه شعارزدگی پاک کند و ما را در اتاقکی شیشه ای قرار دهد…!!دردما این است که برخی مدیران ومسئولین  ما با مردم خیلی فرق دارند وکلا در بحبوحه های معیشتی و فرهنگی مردم حضور ندارند، نمیدانند زندگی آنان بر چه محوری میچرخد وکلا ازدغدغهای آنان فواصل غیرقابل باوری دارند…!! برخی و نه همه مدیران به دلیل نوع پوشش با عوام توفیردارند ، پیراهن هایی با نوع یقه دیپلمات ، چهره هایی بظاهرجدی ، عدم حضور در جمع های خانوادگی ومجالس به دلیل الزامات واقتضائات شغلی، حضور درجلساتی که ملحم از گزارشات روتوش شده و بولتن گونه است ، عدم حضور در جمع مردم ، درصفهای خرید گوشت و مرغ و تحقیر عزت نفس آنان، غیرقابل قبول دانستن شرایط جامعه وبسیاری از مختصات دیگر که عملا رابطه عاطفی وهمذات پنداری آنان را بامردم قطع کرده است …آنقدر که غم واندوه در جامعه ما سایه غیر معقول دارد ، نشاط و شادی  تقریبا جایگاهی ندارد  ..!! نتیجه جنگ و هدم موسیقی اصیل ومقامی و فولکلور کشور میشود خوانندگان ونوازندگان زیرزمینی و جنتلمنیسم ساسی مانکن …!!مرکز پژوهشهای مجلس و مجمع تشخیص مصلحت نظام وریاست جمهوری حتما گزارشاتی تکان دهنده وبسیار حیاتی ومهم را گزارش میدهند، اما چرا وچگونه است که هیچ بازخوردی در تغییر نگاه ومنش وتفکر بوجود نمی آورد؟!! چگونه است که متعصبانه و متحیرانه باز گامها برزمینی باتلاقی نهاده میشود و تکیه برباد..!!تا نتوانیم بانقدی واقعی و متفکرانه وچالشهای جدی درونی ، مسایلی کوچک را حل وفصل کنیم و به دنیای پرپیچ وخم مردم ورود نکنیم باشعار وسخنرانی و برخورد اداری و تولید انبوه بخشنامه و دستورالعمل هیچ اتفاقی نخواهدافتاد همانگونه که تاکنون نیفتاده ، تا عینکهای دودی را از خویش دورنکنیم  باید همچنان شاهد مشکلان دیگر باشیم ، باید قبول کنیم که درک مناسب ودرستی از خواسته ها و واقعیات نسل جدیدمان را نداریم.