یادداشت

دلم برای خودم
تنگ می شود گاهی!
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
مردمانی عجیب هستیم. خودمان را می گویم. همین مایی که می خواهیم عالم و آدم را به راه آوریم اما خود راه را گم می کنیم. می خواهیم درس قدر دانی و قدر شناسی بدهیم اما یادمان می رود که خود قیمتی برای گوهری ترین داشته مان قائل نیستیم. با همه خوبیم اما یادمان رفته است از “مهمترین” فرد زندگی مان! به همه سر می زنیم، احوال می پرسیم، دستی می فشاریم، به لبخند، انرژی مثبت تولید و اهدا می کنیم اما حواس مان نیست به “مهمترین” فرد زندگی مان! برای همه وقت می گذاریم. اصلا خود را وقف عام می کنیم اما از آن “مهمترین” یادمان می رود. نمی گویم به دیگران پرداختن، کار خوبی نیست که بسیار هم خوب است و خوبی آفرین. به دیگران سر زدن و دست گرفتن و انرژی دادن خیلی هم زیباست و زیبایی آفرین. حرفم این است که در کنار توسعه و توزیع مهربانی در جامعه، “مهمترین” فرد زندگی مان را نباید فراموش کنیم. با همین گزاره تاکیدی است که این متن برایم بسیار دلنشین آمد تا جایی که احساس کردم جایش در دل شما هم خالی است. حیفم آمد شما این متن را ندیده باشید لذا دوباره با هم می خوانیم؛ “حالِ چشم هایت را بپرس و دستی به سر و روی احساست بکش؛ رو به روی آیینه بایست و تمام تنهایی ات را محکم در آغوش بگیر وَ با صدای بلند به خودت بگو که “تو” تنها داراییِ من هستی؛ بگو که با همه کاستی های جسمی و روحی، تو را بی بهانه و عاشقانه دوست دارم. برای خودت وقت بگذار، با مهربانی دستت را بگیر و به هوای آزاد ببر، نگذار احساس تنهایی کنی، نگذار ابرهای سیاه، چشم هایت را از پا دربیاورد. مطمئن باش در میان بیش از هفت میلیارد آدم روی کره زمین، هرگز کسی دلسوزتر از تو نسبت به تو پیدا نخواهد شد…” پس به خودت توجه کن. خیلی بیشتر از روزهای گذشته. با خودت رفاقت کن برای رفتن به افق های تازه موفقیت. خودت را جدی بگیر تا بن بست ها بشکند. بدان که کلید موفقیت در اندیشه توست. قدرت گشودن درهای بسته را هم خداوند در بازوان تو قرار داده است که غفلت از آن می تواند مصداق کفران نعمت باشد. خردمند کسی است که با فعال سازی ظرفیت های وجودی خویش، شکرانه می گذارد نعمت الهی را و به نعمت افزایی می رسد که “ان شکرتم لازیدنکم” کلام خداست. شکر نعمت، نعمت افزایی می کند و کفر، نعمت را از کف آدمی به در می آورد. اولین گام شکرورزی هم خود شناسی و رفاقت با خویش است.فکر می کنم پایان این مطلب را به کلماتی اختصاص دهم که سال ها پیش سرودم، بد نباشد؛
میان من و خودم، جنگ می شود گاهی
نسیب و قسمت دل سنگ می شود گاهی
دریغ که نقشه نخوانده- پا به راه شدیم
دلم برای خودم تنگ می شود گاهی…
دل مان برای خودمان تنگ شود. این خیلی خوب است. به خودمان سر، بزنیم و احوال دل مان را بپرسیم خیلی اثرگذار است. دایره دوستی با خودمان را توسعه دهیم که این باعث توسعه خوبی ها در جهان می شود. چنین باد ان شاا…