ورود وسایل نقلیه به عرصه صنعت حمل و نقل اگرچه انسان را وارد عرصه سریعتری از زندگی کرد اما از همان دوران آمار مرگ و میر و مصدومیت‌های ناشی از سوانح رانندگی جوامع مختلف را درگیر کرد. اگرچه آمار حوادث ناشی از تصادف کالسکه و اسب و تعداد فوتی‌ها و مجروحان آن پیشتر کمتر ثبت شده بود اما در مورد آمار حوادث مرتبط با وسایل نقلیه موتوری عمدتا ثبت شده است. این آمار در مسیر تاریخ همواره شیب صعودی داشته تا جایی که امروزه به یکی از مهم‌ترین چالش‌های جوامع مختلف تبدیل شده است.
البته در صنعت حمل و نقل پیشرفت‌های جدی در خودروسازی و صنایع وابسته ایجاد شده اما این چالش همچنان یکی از مهمترین عوامل تهدیدزای سلامت جامعه در جهان و ایران محسوب می‌شود.

گروه پژوهش و بررسی‌های خبری در سلسله گزارش‌هایی به واکاوی علل سوانح رانندگی در ایران از زوایای مختلف پرداخته و تاکنون گزارش‌های ذیل را منتشر کرده است.

در گزارش نخست با عنوان فقر، تورم و تلفن همراه تصادفات را افزایش می‌دهد گفته شد، نتایج جدیدترین پژوهش در حوزه تصادفات و تلفات جاده‌ای نشان می‌دهد تلفات ناشی از تصادفات ترافیکی در ایران به عنوان یک مساله حاد اجتماعی، متاثر از شاخص‌های کلان توسعه اقتصادی _ اجتماعی است که نشان می‌دهد، وضعیت جاده‌، فقر، تورم و استفاده از تلفن همراه تصادفات را افزایش می‌دهد.

طبق این گزارش، در ایران تلفات ناشی از تصادفات، یک مساله حاد اجتماعی است به گونه‌ای که رتبه اول مرگ و میر غیرطبیعی را داراست. به علاوه، در نتیجه تصادفات و سوانح ترافیکی، سالانه ۳۰۰ هزار نفر مجروح و ۱۷ هزار نفر کشته می‌شوند.

در گزارش دوم با عنوان مرگ حدود ۴۰۰ هزار نفر در دو دهه؛ آمار تصادفات در ایران چه می‌گویند؟ به نقل از آمارهای رسمی گفته شد هر روز حدود ۵۰ نفر در تصادفات رانندگی کشور جان خود را از دست می‌دهند. در دو دهه گذشته نزدیک به ۴۰۰ هزار نفر در ایران جان خود را بر اثر این حوادث از دست داده‌ و بیش از ۶ میلیون نفر نیز مصدوم شده‌اند؛ این ارقام هراسناک، عمق یک فاجعه انسانی را نشان می‌دهد.

گزارش سوم با عنوان «قاتل مدرن»؛ مرگ سالانه ۱.۳ میلیون نفر در جاده‌های جهان به ابعاد مختلف جهانی این موضوع پرداخت. بر پایه گزارش «سازمان بهداشت جهانی»، مرگ ناشی از تصادف‌های جاده‌ای به عنوان یکی از ۱۰ علت اصلی مرگ‌ومیر در جهان به یک بحران بزرگ در سطح بین‌المللی تبدیل شده‌ است و این «قاتل مدرن» سالانه یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر را به کام مرگ می‌کشاند که بیشتر آنان متعلق به کشورهای فقیر آفریقایی‌ است.

در گزارش چهارم نیز با عنوان سالانه ۸۰۰ هزار مصدوم سوانح رانندگی در ایران، با کدام فرمان می‌رانیم؟ به این نکته اشاره شد که حوادث رانندگی در ایران یک فاجعه انسانی با ابعاد پنهان زیاد است. جدا از آمار مرگ که خانواده‌های زیادی را نابود می‌کند، صدها هزار مصدوم سالانه این حوادث آمار کمی نیست. آسیب‌دیدگانی که دچار خسارت‌های جسمی، روانی، مالی و اجتماعی بزرگی می‌شوند. طبق آمار اورژانس، بیش از ۸۷۸ هزار مصدوم رانندگی در سال گذشته داشته‌ایم؛ به عبارتی روزانه ۲۴۰۰ نفر.

آن‌گونه که مطرح شد، تصادف‌های جاده‌ای یکی از مشکلاتی است که بعد از اختراع خودرو ایجاد شد و همواره به موازت پیشرفت در این کالای عمومی ابعاد متعددی یافت. دلایل متعددی برای این سوانح وجود دارد. از وضعیت تولید خودروی نامناسب تا جاده‌ها و بسیاری از موارد دیگر؛ اما چیزی که کمتر به آن توجه شده، دلایل تصادف‌های جاده‌ای از زبان کسانی است که شغلشان رانندگی در جاده‌های بین شهری است، موضوعی که گزارش پنجم با عنوان روایت رانندگان اتوبوس از علل حوادث مرگبار در جاده‌های کشور به آن اختصاص یافت.

به گفته رئیس پلیس راهور نیروی انتظامی، اتوبوس‌ها بیشترین سهم را در بروز تصادف‌ها دارند که عامل خستگی و خواب‌آلودگی رانندگان دلیل آن است اما این، همه ماجرا نیست و به همین دلیل پژوهشگر ایرنا برای بررسی بیشتر این موضوع در ترمینال جنوب تهران به گفت‌وگو با شماری از رانندگان اتوبوس‌های بین شهری پرداخت.

در گزارش حاضر تلاش شده ریشه‌های اقتصادی و اجتماعی تصادفات مورد توجه قرار گیرد. به استناد آمار ثبت شده، از سال ۱۳۸۴ تا ۱۴۰۱ تعداد مرگ‌ومیر بر اثر تصادف در دوره‌های مختلف با فراز و نشیب‌های زیادی روبرو بوده و باوجود کاهش کلی تعداد افراد متوفی نسبت به سال یادشده، اما این رقم همچنان نسبت به دیگر کشورهای پیشرفته قابل ملاحظه است.

ناامنی اقتصادی زمینه را برای گرایش عمومی به رعایت نکردن ارزش‌های‌فرامادی(محیط‌زیست، قانون‌مداری و …)، و امنیت اقتصادی و مالی زمینه را برای مدارای اجتماعی، رعایت قوانین و مقررات جامعه و … فراهم می‌کندجامعه شناسان چه می‌گویند؟

برای بررسی یک موضوع مهم باید ابتدا نوع نگاه را مشخص کرد. اینکه تصادفات با چه نگاهی قابل تبیین و ارائه است، موضوعی است که باید به طور جدی بررسی شود. تصادف امری اجتماعی بوده زیرا پیامدهای آن پیش از هر چیز، افراد داخل یک اجتماع و در کل، آن جامعه را درگیر می‌کند؛ بنابراین برای بررسی هرچه بهتر یک موضوع نیازمند یک عینک مشخص هستیم. استفاده از این عینک مشخص با یک نظریه اجتماعی قابل درک است.
برای بررسی وضعیت تصادفات،ابتدا تئوری «رونالد اینگلهارت» جامعه‌شناس معاصر را واکاوی می‌کنیم. وی معتقد است با افزایش فشارهای اقتصادی، رعایت قانون هم کاهش می‌یابد که این قانون می‌تواند شامل قانون تولید خودرو با کیفیت تا بی‌توجهی شهروندان به رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی باشد و برآیند چنین وضعیتی هم در جمیع شرایط می‌تواند، موجب افزایش تصادفات، تعداد فوتی‌ها و مصدومان ناشی از آن باشد.

به گفته اینگلهارت، بعد از اینکه کشورها به مرحله صنتعی پیشرفته رسیدند و توسعه اولیه را پیدا کردند، کشمکش‌ها بر سر مسائل فرامادی مانند محیط‌زیست، آزادی بیان، رعایت قوانین و مقررات و … خواهد بود. وی برای توسعه، نگاهی پایین به بالا دارد و توسعه را ناشی از پایه تحولات مردم دانسته و آن را فرایند مشارکت مردم در نظام تصمیم‌گیری معرفی می‌کند که برپایه دانش بومی و محلی شکل می‌گیرد.

در نظر اینگلهارت، توسعه اقتصادی به افزایش امید به زندگی و رفاه ذهنی منجر می‌شود و رابطه‌ای منحنی‌وار دارند؛ یعنی ارتقای وضعیت اقتصادی بر رفاه ذهنی و امید به زندگی، تاثیر شدیدی در ابتدای امر دارد اما در ادامه به یک حد آستانه می‌رسد که بعد از یک سطحی دیگر نمی‌تواند تاثیر چندانی بر امید به زندگی داشته باشد.

اینگلهارت رابطه‌ای دوسویه میان اقتصاد و فرهنگ قائل است و جبر فرهنگی و اقتصادی را رد می‌کند و می‌گوید هیچیک از این دو به صورت افراطی درست نیست اما تغییرات اقتصادی می‌تواند به تغییرات فرهنگی منجر شود.

وجه اشتراک نظریه اینگلهارت با نظریه نوسازی این است که توسعه مسیر خطی ندارد که لزوما با ورود به نوسازی شما وارد مرحله پسا نوسازی هم بشوید. او معتقد است نسل باید تغییر کند تا تغییرات اصلی و پارادایمی اتفاق بیوفتد. به این ترتیب هر چقدر امنیت فردی و اقتصادی بیشتر باشد، گرایش افراد جامعه به ارزش‌های فرامادی(حفظ محیط‌زیست، رعایت قانون و مقررات و …) بیشتر فراهم می‌شود. ناامنی اقتصادی و مالی زمینه را برای بیگانه‌هراسی و گرایش عمومی به رعایت نکردن ارزش‌های فرامادی(محیط‌زیست، قانون‌مداری و …)، و امنیت اقتصادی و مالی بستر را برای مدارای اجتماعی، رعایت قوانین و مقررات جامعه و … فراهم می‌کند.

آمار چه می‌گوید؟

اکنون با توجه به این رویکرد علمی می‌توان مساله تصادفات در ایران را تحلیل و بررسی کرد. بررسی آمار مرگ و میر و مصدومان ناشی از تصادفات در کشور در این زمینه اطلاعات مفیدی ارائه می‌کند. به استناد آمار و اطلاعات سازمان پزشکی قانونی روند فوتی‌ها و مصدومان ناشی از تصادفات در مدت ۱۸ سال گذشته(۱۴۰۱-۱۳۸۴)، با وجود فراز و نشیب‌های جزیی، به‌طورکلی روندی روبه کاهش داشته اما از سال ۱۳۹۹ این روند به یکباره مسیر صعودی را در پیش می‌گیرد. دو نمودار ذیل آمار را به روایت تصویر نشان می‌دهد.

با افزایش فشارهای اقتصادی رعایت قانون هم کاهش می‌یابد که این قانون می‌تواند شامل قانون تولید خودرو با کیفیت، جاده‌سازی مناسب تا رعایت قانون از جانب شهروندان و … باشد. برآیند چنین وضعیتی هم در جمیع شرایط می‌تواند، موجب افزایش تصادفات و تعداد فوتی‌ها و مصدومین ناشی از آن باشد

براساس تحقیق علی‌اصغر اسماعیل‌نیا و شهرام وصفی اسفستانی آثار اقتصادی دو رویکرد سنتی و نوین امنیتی با استفاده از شاخص‌های مختلفی چون شکنندگی دولت‌ها، درک فساد، صلح و مخارج نظامی، برای ۱۳۵ کشور در دو دوره زمانی ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۴ و ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ میلادی با استفاده از تحلیل پانل دیتا نشان می‌دهد مولفه‌های مخارج و شکنندگی دولت تاثیر منفی بر رشد اقتصادی دارد و به هر اندازه که دولت‌ها در شرایط شکننده‌تر باشند، میزان رشد اقتصادی در آن کشورها پایین‌تر خواهد بود.

بانک مرکزی رشد تولید ناخالص داخلی کشور را در سال ۱۳۸۵ معادل ۶.۲ درصد اعلام کرد که نسبت به رشد ۵.۷ درصدی سال پیش از آن، نیم واحد درصد افزایش داشت. رشد بخش غیرنفتی کشور در سال ۱۳۸۵ برابر با ۶.۶ درصد بوده است.
بنابر گزارش یادشده، رشد بخش کشاورزی در سال۱۳۸۵ با افت قابل توجه نسبت به سال پیش از آن مواجه شده و از ۹.۳ درصد به ۴.۷ درصد کاهش یافته بود. در مقابل، رشد بخش نفت در مدت یادشده جهش قابل توجهی یافته و از ۰.۶ درصد در سال ۱۳۸۴ به ۳ درصد در سال ۱۳۸۵ رسیده است.

رشد بخش صنعت نیز با افزایش قابل توجه نسبت به سال ۱۳۸۴ به ۸.۵ درصد رسیده که تقریبا ۲ درصد بیشتر از سال ۸۴ بوده است. بانک مرکزی همچنین رشد بخش خدمات در سال ۱۳۸۵ را ۶.۵ درصد اعلام کرده که در مقایسه با رشد ۵.۶ درصدی سال پیش از آن، افزایش نشان می‌دهد.

این آمار نشان می‌دهد از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۹ منحنی تعداد فوتی‌های ناشی از تصادفات گرچه فراز و فرود جزیی داشته اما به‌طور کلی در یک مسیر نزولی بوده اما در سال‌هایی که اقتصاد کشور از وضعیت مناسبی برخوردار نبوده و رشد چندانی نداشته، تعداد فوتی‌های ناشی از تصادفات افزایش داشته است.

متاسفانه در سال ۱۳۹۹ و به دلیل شرایط تحریم و کرونا، رشد اقتصادی بالا نبوده و از این سال تا سال ۱۴۰۱ روند تعداد فوتی‌های ناشی از تصادفات رو به افزایش بوده، به گونه‌ای که تعداد فوتی‌های ناشی از تصادفات فقط در ۴ ماهه نخست سال ۱۴۰۲ (۶ هزار ۹۱۵ نفر) بیش از ۱۰.۲ درصد بیشتر از تعداد کل فوتی‌های ناشی از تصادفات در همین بازه زمانی در سال ۱۴۰۱(۶ هزار و ۲۷۳ نفر) است.

هرچند در سال‌هایی با افزایش رشد اقتصادی ناشی از درآمدهای نفتی روبه رو بودیم اما باید در نظر داشت که اصولا رشد درآمدهای نفتی رابطه معکوسی با رشد اقتصادی دارد. چنانچه به استناد تحقیقات محسن مهرآرا استاد اقتصاد دانشگاه تهران، افزایش قیمت نفت همواره اثرات بازدارنده بر رشد اقتصادی کشور داشته و آثار منفی آن بر رشد اقتصادی ایران همواره شفاف و محرز بوده است.

با استناد به نظریه اینگلهارت، شرایط اقتصادی نامناسب و سخت، روند توسعه در کشور را با مشکل روبرو کرده و توسعه اقتصادی که در دوره‌ای به افزایش امید به زندگی، رفاه ذهنی و به‌طور کل تمایل جامعه به سمت ارزش‌های فرامادی منجر می‌شد در ادامه و در دوران بعد، به یک حد آستانه رسیده که بعد از یک سطحی دیگر نمی‌تواند تاثیر چندانی بر رفاه، حس مدارای اجتماعی، رعایت قوانین و مقررات و … داشته باشد.
به تعبیر دیگر، با افزایش فشارهای اقتصادی، رعایت قانون نیز کاهش می‌یابد که این موارد از جمله می‌تواند، شامل قانون تولید خودرو با کیفیت، جاده‌سازی مناسب و رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی توسط شهروندان باشد. برآیند چنین وضعیتی هم در موارد مختلف چیزی جز افزایش تصادفات، بالارفتن تعداد فوتی‌ها و مصدومان ناشی از حوادث سوانح راهنمایی و رانندگی نخواهد بود.

از سال ۱۳۸۴ تا پایان تیرماه ۱۴۰۲، بیش از ۱۹ میلیون و ۳۶۲ هزار نفر درگیر تصادفات و پیامدهای بعد از آن بوده‌اند که رقمی تقریبا برابر با یک چهارم جمعیت کل کشور استبعد خانوار آمار نهفته در سوانح رانندگی

به گفته کارشناسان، در شرایط کنونی بُعد هر خانوار در ایران ۳.۲ نفر است. بنابراین هر تصادف منجر به مرگ یا صدمه بدنی و روانی به‌طور مستقیم، ۳.۲ افراد در کشور را درگیر می‌کند. به استناد همین آمار، تعداد مرگ‌ومیر ناشی از تصادفات در ایران از سال ۱۳۸۴ تا پایان تیرماه ۱۴۰۲ برابر با ۳۸۰ هزار و ۸۵۳ نفر بوده است. به عبارت دیگر سوانح رانندگی در عمل بیش از یک میلیون و ۲۱۸ هزار و ۷۲۹ نفر را درگیر کرده است.

علاوه براین، از نظر مصدومیت در اثر سوانح رانندگی نیز در مدت یادشده تعداد افراد درگیر، ۵ میلیون و ۶۶۹ هزار و ۷۸۴ نفر بوده که اگر واحد بُعد خانواده در این موضوع مورد ملاحظه قرار گیرد، در واقع تعداد ۱۹ میلیون و ۳۶۲ هزار نفر در سراسر کشور درگیر مصدومان حوادث رانندگی در سراسر کشور شده‌اند که پیامدهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بسیار زیادی دارد.

در بررسی کلی‌تر می‌توان گفت فقط از سال ۱۳۸۴ تا پایان تیرماه ۱۴۰۲، بیش از ۱۹ میلیون و ۳۶۲ هزار نفر درگیر تصادفات و پیامدهای بعد از آن بوده‌اند که رقمی تقریبا برابر با یک چهارم جمعیت کل کشور است. مهم‌ترین پیامدهای این فاجعه در سطح خرد که همان قربانیان و مصدومان حوادث هستند شامل تغییر سبک زندگی به صورت اجباری، افزایش احساس آنومی(از ریشه یونانی به معنای نبود قانون و ارزش)، افزایش فشار و استرس‌های روانی، تضییع حقوق فردی، تزلزل موقعیت شغلی و تحصیلی، زیان‌های مالی و هویتی، کاهش سرمایه اجتماعی و نظایر آن است.

همچنین مهم‌ترین این پیامدها در سطح میانه یا خانواده شامل فشارهای چندجانبه اقتصادی، جانی و روانی به اعضای خانواده، بحران سرپرستی خانواده، تزلزل ساختار خانواده، ناامنی روانی و اقتصادی خانواده، تنزل پایگاه اجتماعی _ اقتصادی خانواده و نظایر آن است.
در سطح کلان، پیامدهایی مانند خسارات اقتصادی سنگین به دولت، قانون‌شکنی و قانون‌گریزی اجتماعی، کاهش متوسط سن امید به زندگی، هدر رفتن مهارت‌ها و تخصص‌ها، افزایش هزینه‌های کنترل و نظارت پلیسی، کاهش قشر مولد و افزایش قشر ناتوان حاصل از پیامدهای ناشی از افزایش آمار تصادفات رانندگی در جامعه خودنمایی می‌کند که احتمال بروز ترومای اجتماعی _ فرهنگی را بیش از پیش تقویت می‌کند.

امروز اول اکتبر (نهم مهرماه) روز جهانی سالمندان است؛ بخشی از جمعیت که با وجود چالش‌های متعدد فردی و اجتماعی که دارند و بر تعدادشان افزوده می‌شود، سال‌ها در سیاستگذاری‌های اجتماعی از اولویت‌ها به دور بوده‌اند.

معاون وزیر بهداشت دکتر «حسین فرشیدی» در پیامی به همین مناسبت تصریح داشته «رشد سالمندی جمعیت، با شتاب بسیار زیادی پیش خواهد رفت؛ به گونه‌ای که نسبت جمعیت سالمند در طی حدود ۲۰ سال آینده، از ۱۰ درصد به ۲۰ درصد خواهد رسید (۲ برابر شدن جمعیت سالمندی). این در حالی است که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته جهان، دو برابر شدن جمعیت سالمندی در طول بیش از صد سال اتفاق افتاده است.»

در ایران هرچند جمعیت سالمند سهم ۱۰ درصدی از جمعیت کشور را به‌ خود اختصاص داده، اما سرعت رشد جمعیت سالمند بسیار سریع است و تعداد و سهم سالمندان به سرعت در حال افزایش است و تا سال ۲۰۵۰ به حدود ۳۰ درصد خواهد رسید

سالمندی؛ پدیده‌ای پرشتاب و توقف‌ناپذیر

سالمندی جمعیت، به عنوان مهم‌ترین پیامد ‌گذار جمعیتی که از اواسط قرن بیستم در کشورهای توسعه‌یافته رخ داد، در سال‌های اخیر در کشورهای در حال توسعه هم در حال وقوع است.

پدیده سالمندی، بعضا تغییراتی را در الگوی ترتیبات زندگی خانواده‌ها به دنبال می‌آورد؛ تغییری که از مهم‌ترین مؤلفه‌های تنوع در ساختار خانوار محسوب می‌شود.

تغییرات فرهنگی و ارزشی در اواخر قرن بیستم و تغییرات متناظر با آن در سطح خانواده، شرایط جدیدی را در جامعه‌ مدرن به وجود آورد که به طرح «نظریه گذار دوم جمعیت» منجر شد؛ نظریه‌ای با این مضمون که نوسازی و گذار جمعیتی دوم به دلیل رواج خودشکوفایی و گسترش فردیت، در ساختار و روابطِ بین اعضای خانواده تغییراتی را به وجود آورده و با گذشت زمان، ساختار و روابط بین خانواده‌ها تغییر کرده است.

هرچند در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، نگرانی‌ها درباره همبستگی خانواده و ظهور خانواده‌ هسته‌ای بود، اما اخیراً این موضوع با بحث درباره گسترش فردگرایی مدرنیته متأخر پیوند خورده است. در چنین وضعیتی تنهازیستی سالمندان بیشتر از گذشته شده است .

در ایران هرچند جمعیت سالمند سهم ۱۰ درصدی از جمعیت کشور را به‌ خود اختصاص داده، اما سرعت رشد جمعیت سالمند بسیار سریع است و تعداد و سهم سالمندان به سرعت در حال افزایش است و تا سال ۲۰۵۰ به حدود ۳۰ درصد خواهد رسید. با افزایش جمعیت سالمندان، پرداختن به مسائل مربوط به آنان، از جمله ترتیبات زندگی‌ از اهمیت سیاستی برخوردار است.

با توجه به افزایش امید زندگی و تغییر ساختار خانواده از گسترده‌ به هسته‌ای در سال‌های اخیر، خانواده و سالمندان به یکی از موضوعات مهم تحقیقاتی تبدیل شده و در بستر تغییرات خانواده و سالمندی جمعیت، تغییر الگوی ترتیبات زندگی سالمندان به یک مساله اجتماعی بدل شده است. پژوهشی با عنوان «ترتیبات زندگی سالمندان ایرانی و هم‌بسته‌های اجتماعی‌جمعیتی آن» به بررسی این مسائل آن پرداخته که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانیم؛

سالمندان در دنیا چطور زندگی می‌کنند؟
ترتیبات زندگی افراد سالمند در کشورهای مختلف، تفاوت‌های چشمگیری دارند و این نشان‌دهنده تفاوت در اندازه خانواده و رفتارهای فردی است که تحت ‌تأثیر هنجارهای اجتماعی، فرهنگی و همچنین شرایط اقتصادی بوده است.

بررسی ویژگی‌های جمعیتی سالمندان در کشور نشان می‌دهد که سهم بیشتری از سالمندان در گروه سنی ۶۰ تا ۶۴ سال قرار دارند. تعداد زنان سالمند اندکی بیشتر از مردان سالمند بوده است

در سطح جهانی، ۴۰ درصد از افراد سالمند ۶۰ سال و بالاتر به صورت مستقل (تنها یا فقط با همسرشان) زندگی می‌کنند. در کشورهای توسعه‌یافته حدود سه‌چهارم افراد سالمند و در کشورهای در حال توسعه تنها یک‌چهارم و در کشورهای کمتر توسعه‌یافته یک‌هشتم افراد سالمند به صورت مستقل زندگی می‌کنند. تبیین گزینه‌های سکونتی سالمندان و استراتژی‌های مختلف اجراشده در جوامعی با سنت‌های فرهنگی و تاریخی متنوع با سطوح مختلف توسعه، پیامدهای مهمی برای درک و مدیریت ما از سالمندی دارد .
در کشورهای توسعه‌یافته سیستم تأمین اجتماعی، مستمری ماهیانه و سلامت عمومی برای حمایت از سالمندان گسترش یافته و مکمل منابع فردی و خانوادگی است، اما در کشورهای در حال توسعه آسیایی و آفریقایی و آمریکای جنوبی حمایت دولتی کامل و سازمان‌یافته‌ای وجود ندارد و اغلب سالمندانی که نیاز به حمایت جسمانی، اقتصادی و اجتماعی دارند، بیشتر به خانواده خود تکیه می‌‏کنند. به همین دلیل، در این کشورها اندازه خانوار، ترتیبات زندگی و روابط بین نسلی از اهمیت بالایی برخوردار است.

ترتیبات زندگی سالمندان در کشورهای در حال ‌توسعه نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است، زیرا دولت‌ها به دلیل نداشتن نظام‌های مراقبتی و بهداشتی تکامل‌یافته نمی‌توانند تمام حمایت‌های مورد نیاز سالمندان را فراهم کنند .

الگوهای زیستی سالمندان در ایران
بررسی ویژگی‌های جمعیتی سالمندان در کشور نشان می‌دهد که سهم بیشتری از سالمندان در گروه سنی ۶۰ تا ۶۴ سال قرار دارند. تعداد زنان سالمند اندکی بیشتر از مردان سالمند بوده است.

در سال ۱۳۸۵ تنها ۲۰‌ درصد از سالمندان بررسی‌شده باسواد بودند، در حالی ‌که در سال ۱۳۹۵، ۴۷ درصد آن‌ها باسواد هستند. از نظر وضعیت فعالیت، اغلب سالمندان مرد در وضعیت دارای درآمد بدون کار و سالمندان زن در وضعیت خانه‌دار قرار داشته‌اند.

در سال ۱۳۸۵، حدود ۹۰ درصد سالمندان مالک مسکن بودند و در سال ۱۳۹۵، این نسبت به ۸۲ درصد کاهش یافته است. حدود ۷۲ درصد از سالمندان بررسی‌شده در مناطق شهری و ۲۸ درصد در مناطق روستایی زندگی می‌کردند.
در خصوص الگوهای ترتیبات زندگی سالمندان همان‌طور که در جدول شماره ۱ مشخص است، زندگی با همسر و فرزندان و زندگی با همسر ۲ شکل غالب ترتیبات زندگی سالمندان در ایران هستند.

زندگی با همسر یا با همسر و فرزندان ۲ شکل غالب ترتیبات زندگی سالمندی در کشور ما است

هم‌سکنایی فقط با فرزندان نسبت به سایر طبقات دیگر سهم کمتری را به خود اختصاص داده است. به علاوه، در طول دهه ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۵ سهم سالمندانی که تنها زندگی می‌کردند، از ۱۲ به ۱۵ درصد افزایش یافته است.
بر اساس نتایج جدول شماره ۱، رابطه‌ معناداری بین سن و ترتیبات زندگی سالمندان وجود دارد. برای سنین بالای ۸۰ سال، حدود ۶۰ درصد از سالمندان در وضعیت مستقل (تنهازیستی و هم‌سکنا با همسر) قرار گرفته‌اند. برای هر ۲ سال بررسی‌شده، تنهازیستی با افزایش سن افزایش می‌یابد.

همچنین نتایج بیانگر تفاوت‌های جنسیتی معناداری در الگوهای ترتیبات زندگی سالمندان است. درواقع، در الگوهایی که همسر حضور دارد (هم‌سکنایی فقط با همسر و با همسر و فرزندان) مردان سالمند نسبت به زنان سالمند سهم بیشتری به‌ خود اختصاص داده‌اند. در ترتیبات تنهازیستی و هم‌سکنایی فقط با فرزندان، زنان حضور بیشتری در مقایسه با مردان دارند. از این رو، شیوع تنهازیستی در میان زنان سالمند بیش از ۴ برابر مردان سالمند بوده است.

با افزایش سطح تحصیلات سالمندان، احتمال هم‌سکنایی با فرزند و تنهازیستی کاهش یافته است و سالمندان دارای تحصیلات دانشگاهی بیشتر با همسر و فرزندان خود هم‌سکنا بوده‌اند
علاوه بر این، یافته‌های جدول شماره ۱ نشان داد با افزایش سطح تحصیلات سالمندان، احتمال هم‌سکنایی با فرزند و تنهازیستی کاهش یافته است و سالمندان دارای تحصیلات دانشگاهی بیشتر با همسر و فرزندان خود هم‌سکنا بوده‌اند. درباره وضعیت فعالیت در سال ۱۳۸۵، سالمندان دارای درآمد بدون کار بیشتر از سایر گروه‌ها تنها زندگی می‌کردند، در حالی که در سال ۱۳۹۵، سالمندان خانه‌دار بیشتر از سایرین تنها زندگی می‌کردند. همچنین بر اساس یافته‌ها تنهازیستی برای سالمندان دارای مسکن، کمتر از سالمندان بدون مسکن بوده است.

در ‌نهایت، یافته‌های جدول شماره ۱ نشان می‌دهد که درصد بیشتری از سالمندان روستایی در مقایسه با سالمندان شهری به صورت تنها یا هم‌سکنا فقط با همسر زندگی می‌کنند که این وضعیت می‌تواند ناشی از مهاجرت فرزندان از مناطق روستایی باشد.

چگونه می‌توان از بار تنهایی سالمندان کاست؟
دوران سالمندی معمولاً با تغییرات متعددی نظیر تغییر در ساختار خانواده و ترتیبات زندگی (آشیانه‌خالی)، تغییر در الگوی کار و گذار به بازنشستگی، تغییر در وضعیت سلامت و تغییر هویتی همراه است. بعضی از سالمندان می‌توانند با این تغییرات تطابق پیدا کنند و دوران سالمندی خوبی برای خود رقم بزنند، اما عده‌ای از سالمندان نمی‌توانند و در ‌نتیجه مشکلاتی در سلامت جسمی، روانی و اجتماعی آنان ایجاد می‌شود. پس نیازمند خدمات اجتماعی و آموزش برای سازگاری با دوران سالمندی هستند. هرچند هنوز زندگی با همسر و فرزندان الگوی غالب است، اما تنهازیستی سالمندان در حال افزایش است.

با توجه به اینکه سالمندان تنها کمتر در اجتماع حضور دارند و گذران وقت منفعلانه دارند، پیشنهاد می‌شود زمینه‌های حضور و مشارکت این گروه از سالمندان در اجتماع برای افزایش به‌زیستن انجام شود.
همچنین نتایج نشان داد زنان نسبت به مردان در سنین سالمندی با احتمال بیشتری به صورت تنها زندگی می‌کنند و با مشکلات بیشتری روبه‌رو خواهند شد. از این رو، توجه به مسائل و مشکلات سالمندان تنها، باید سرلوحه برنامه‌ها و سیاست‌های رفاهی در کشور باشد. علاوه بر این‌ها، با ایجاد اشتغال در روستاها، می‌توان تا حدی از مهاجرت جوانان به شهر جلوگیری کرد و احتمال تنهازیستی سالمندان روستایی را کاهش داد.

اول مهر اول تاریخ است. مدرسه یعنی جایی برای یادگرفتن، برای مهارت آموختن، برای بازی کردن و خندیدن، جایی که حیاط آن بوی زندگی می دهد. مدرسه بهترین جای دنیاست اگر حال دانش آموزان و معلمان در آن خوب باشد. جایی که نظام آموزشی پویای آن دانش آموزان را با ذوق و شوق کودکانه به مدرسه می رساند، نه جایی که نظام آموزشی کهنه و فرسوده، از بچه‌ها فقط حفظ کردن و دیکته نوشتن را می‌خواهد و دانش آموزان را با سم مهلک نمره به رقابتی بی حاصل می‌کشاند.

سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ در حالی در ایران آغاز می‌شود که به گفته وزیر آموزش و پرورش امسال حدود ۱۶ میلیون نفر دانش آموز از کلاس اول ابتدایی تا پایه دوازدهم باید در بیش از ۱۱۰ هزار مدرسه دولتی و غیر دولتی مشغول تحصیل شوند. آماری که در سال ۱۳۹۹ حدود ۱۵ میلیون نفر بود و در سه سال گذشته حدود ۷ درصد افزایش یافته است اما در عوض به علل مختلف میزان ترک تحصیل و دانش آموزان بازمانده از تحصیل نیز بیشتر شده است.

گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس نشان می دهد که حدود ۹۱۱ هزار که در رده سنی آموزشی هستند، در ســال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ از تحصیل بازمانده‌اند و حدود ۲۷۹ هزار دانش‌آموز نیز در این سال ترک تحصیل کرده‌اند. این گزارش نشان داد که گر چه میزان ترک تحصیل در یک دهه اخیر در دوره متوسطه دوم حدود ۲۲ درصد کاهش یافته اما در عوض میزان ترک تحصیل در دوره ابتدایی حدود ۲۰ درصد و در دوره متوسط اول حدود ۵۰ درصد بیشتر شده است.

تغذیه نامناسب، کم‌تحرکی و چاقی، آلودگی هوا و بی‌توجهی به سلامت دندان، سلامت جسمی دانش آموزان را تهدید می‌کند و آنان را مستعد ابتلا به دیابت، فشارخون، بیماری‌های قلبی و سرطان در بزرگسالی می‌کندبر اساس این گزارش بیشترین میزان بازماندگی از تحصیل و ترک تحصیل در پنج استان سیستان و بلوچستان، آذربایجان‌غربی، خراسان رضوی، خراسان شمالی و گلستان بوده است. در این میان بیشترین میزان بازماندگی از تحصیل در استان سیستان و بلوچستان بوده به طوری که حدود ۱۸ درصد از دانش آموزان این استان از تحصیل بازمانده‌اند. گزارش مرکز پژوهش های مجلس می‌گوید: میزان بازماندگی از تحصیل با سطح رفاه خانواده‌ها ارتباط مستقیم دارد.

«معصومه نجفی پازوکی» معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش نیز بتازگی گفته است: جدیدترین آمار نشان می‌دهد که حدود ۱۶۰ هزار دانش آموز مقطع ابتدایی امسال از تحصیل بازمانده‌اند و اگرچه روند بازماندگی از تحصیل در دوره ابتدایی در پنج سال گذشته ثابت بوده اما میزان ترک تحصیل افزایش یافت است. کمبود معلم و فقر و مشکلات اقتصادی خانواده‌ها از جمله علل ترک تحصیل دانش آموزان ذکر شده است.

اما ترک تحصیل تنها مساله‌ای نیست که زندگی دانش آموزان و خانواده‌های آنها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سلامت جسمی و روانی آنان نیز با مخاطرات زیادی مواجه است. در سه سال گذشته از زمانی که همه گیری کرونا در ایران زندگی همه مردم را آشفته کرد، مسائل جدیدی به وجود آمد.
کرونا سبب شد، تعداد زیادی از دانش آموزان هر چند با علائم کم به بیماری کووید۱۹ مبتلا شوند و این بیماری را به خانواده‌ها منتقل کنند. از طرف دیگر با آنلاین شدن مدارس، کم‌تحرکی، چاقی و به خصوص افسردگی در میان دانش آموزان به شکل محسوسی افزایش یافت. آموزش آنلاین در مدارس همچنین کیفیت آموزش را پایین آورد و افت تحصیلی را در بین گروه‌های مختلف سنی و تحصیلی دانش آموزان افزایش داد.

سلامت دانش آموزان ابعاد مختلف جسمی، روانی و اجتماعی دارد. آنچه بیشتر و در نگاه اول به چشم می‌آید، تامین سلامت جسمی دانش آموزان است که قدم اول است. ظاهرا هنوز در قدم اول مانده‌ایم و حتی در تامین سلامت جسمی دانش آموزان هم کارنامه قابل قبولی نداریم. مسائلی از قبیل تغذیه سالم، رسیدگی به مشکلات اسکلتی، ورزش و تحرک، پیشگیری از بیماری‌های واگیر و غیر واگیر و غربالگری دانش آموزان از نظر سلامت چشم، گوش و دندان وضعیت قابل دفاعی ندارد.
مسائلی البته به علت ضعف مدیریتی و کمبود شدید مربی بهداشت در بسیاری از مدارس کشور مغفول مانده است و عمده بار رسیدگی به این مسائل به عهده خانواده‌ها و والدین است. اما بخش بسیار مهم دیگر سلامت دانش آموزان ابعاد سلامت روانی و اجتماعی است. در این حوزه نه تنها مدارس و نظام پر اشکال آموزش و پرورش بلکه بسیاری از والدین نیز از آن غافل هستند.

سلامت جسمی دانش آموزان

تنها نکته مثبت در رسیدگی به سلامت دانش آموزان پیشگیری از برخی بیماری واگیر است که از زمان شکل گیری نظام شبکه بهداشت و گسترده شدن واکسیناسیون از زمان نوزادی، بسیاری از بیماری‌های واگیر مثل آبله، فلچ اطفال، کزاز، سیاه سرفه، حصبه، دیفتری، سرخک، سرخجه و هپاتیت بی تا حد زیادی کاهش یافته و کنترل شدند اما در عوض بیماری‌های واگیر دیگری مثل کرونا، آنفلوانزا و بیماری‌های مقاربتی مثل زگیل تناسلی و … همچنان سلامت دانش آموزان و نسل جدید را تهدید می‌کند.

بیماری‌هایی که در بسیاری از کشورها با انجام واکسیناسیون یا آموزش‌های عمومی تا حد زیادی کنترل شده است، حتی بیماری‌های کمتر کشنده‌ای مثل آبله مرغان نیز در بسیاری از کشورها با انجام واکسیناسیون کنترل می‌شود تا هم جلوی غیبت و اُفت تحصیلی دانش آموزان گرفته شود و هم به سلامت پوست و زیبایی آنان لطمه‌ای وارد نشود، مواردی که در ایران همچنان کمتر مورد توجه است.

سلامت دانش آموزان و نسل آینده کشور به داشتن دندان‌های سالم نیز بستگی دارد. اگرچه با بالارفتن سطح سواد والدین و خانواده‌ها توجه به بهداشت دهان و دندان در میان کودکان امروز نسبت به گذشته بهتر شده است و نسل امروز نسبت به نسل‌های قبلی دندان‌های بهتری دارند اما شاخص DMF یا پوسیدگی، کشیدگی و ترمیمی دندان در ایران همچنان بالاست و هر ایرانی ۱۵ ساله به طور متوسط ۳.۴ دندان پوسیده دارد. شاخصی که با بالارفتن سن بیشتر هم می‌شود.
بر اساس اعلام سازمان نظام پزشکی حدود ۷۰ درصد مردم توان پرداخت هزینه‌های دندانپزشکی را ندارند. ضعف عملکرد بیمه‌ها نیز آینده روشنی را در این زمینه نشان نمی‌دهد مگر اینکه آموزش همگانی، غربالگری و اقدامات بهداشتی سلامت دهان که به صورت محدود برای برخی مقاطع اجرا می‌شود به همه مقاطع و برای کل دانش آموزان کشور اجرا شود.

گرانی و مصرف غذاهای بی‌کیفیت

سلامت جسمانی کودکان تا حد زیادی به تغذیه سالم آنان بستگی دارد. امری که در سال‌های اخیر به علت افزایش مصرف فست فود و غذاهای آماده و نیز ریزه خواری با تنقلات چرب و شیرین و شور به بیراهه رفته و سلامت دانش آموزان را به جد به خطر انداخته است. تغذیه‌ای که به علت گرانی روز افزون لبنیات، گوشت و میوه به خصوص برای اقشار کم درآمد بیش از گذشته به خطر افتاده است. توزیع شیر در مدارس هم تعطیل شده و همزمان زندگی در آپارتمان‌های کوچک در شهرهای ‌آلوده موجب افزایش کم‌تحرکی و میزان کم ورزش در بین دانش آموزان به خصوص دختران دانش آموز شده است و البته گرایش بیشتر آنان به لوازم آنلاین نیز به این مساله دامن زده است.
گرانی و کاهش مصرف گوشت، لبنیات و میوه سلامت جسمی دانش آموزان را تهدید می‌کند

وزارت بهداشت سال‌هاست که آمار دقیقی از وضعیت تغذیه دانش آموزان اعلام نکرده است، آمارهایی که اگر در تحقیقات دانشگاه‌های علوم پزشکی و وزارت بهداشت وجود داشته باشد هم کمتر به اطلاع عموم می‌رسد. نتیجه یک فراتحلیل در سال ۱۳۹۵ نشان داده است که هشت درصد دانش آموزان مقطع ابتدایی اضافه وزن دارند یا چاق هستند، این تحقیق نشان داد میزان چاقی در میان پسران مقطع ابتدایی بیش از دختران است. آمارها نشان می‌دهد حدود ۲۴ درصد مردم ایران چاق هستند و حدود ۳۶ درصد اضافه وزن دارند، آماری که با روند افزایش وزن و کم‌تحرکی در کودکان و نوجوانان در دهه‌های آینده افزایش می‌یابد.

چاقی و اضافه وزن عامل مهم بیماری‌های غیر واگیر مثل دیابت، کبد چرب، سرطان و بیماری‌های قلبی و عروقی هستند.
«دکتر سید موید علویان»، رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران اخیرا گفته است: ۳۰ درصد مردم ایران کبد چرب دارند. این بیماری به سن نوجوانی رسیده و هم اکنون ۷ درصد دانش آموزان نوجوان کشور کبد چرب دارند. به گفته او کم‌تحرکی، تغذیه نامناسب و استرس از عوامل کبد چرب است. کبد چرب عامل مهم نارسایی و سرطان کبد است.
او می‌گوید: افزایش کبد چرب در بین کودکان اصلا موضوع غیرقابل انتظاری نیست؛ زیرا فرزندان ما به جای توپ با تبلت بازی می‌کنند و در کنار روی آوردن به مصرف فست‌فودها با کاهش فعالیت‌ بدنی آنها مواجه هستیم.

نسل قربانی بازی‌های آنلاین

تغییر سبک زندگی نسل جدید جنبه‌های مختلفی دارد، تغییر بازی‌های کودکان از بازی‌های فیزیکی و جمعی با همسالان که در گذشته وجود داشت و با تحرک بدنی و خنده و شادی و دوست‌یابی همراه بود به بازی‌های آنلاین، معضل مهمی است که نه تنها سلامت جسمی دانش آموزان بلکه سلامت روانی و اجتماعی آنان را نیز تهدید می‌کند. بازی‌های آنلاین از یک طرف تحرک و جنب و جوش را از نسل جدید گرفته و از طرف دیگر آنها را منزوی و پرخاشگر کرده است، روندی که به افزایش اعتیاد اینترنتی ختم شده است.
بر اساس آمارهای موجود حدود ۹ درصد پسران و دو درصد دختران دچار اعتیاد اینترنتی شده‌اند. اعتیاد اینترنتی قله کوه بزرگی است که دانش آموزان آخر این خطر را نشان می‌دهد آنها افرادی هستند که بیمار شده‌اند و جدا کردن آنها از بازی‌ها و ابزارهای آنلاین نیازمند مداخله روانپزشک و متخصص سلامت روان است.آمارهای کشوری نشان می‌دهد ۶۶ درصد کودکان و ۹۷ درصد نوجوانان هر روز از موبایل و تبلت استفاده می‌کنند.

سیستم آموزشی مبتنی بر نمره، حفظ کردن و درگیر کردن دانش آموزان با کلاس‌های کنکور و انواع مدارس پولی در کنار بی‌توجهی به آموزش مهارت‌های زندگی آینده دانش آموزان را نمی‌سازد و آن‌ها عمدتا پس از فارغ التحصیلی مهارتی برای جذب شغل مناسب ندارند

سلامت دانش آموزان و نسل امروز جنبه‌های مختلف و بسیار گسترده‌ای دارد. مشکلاتی که بسیاری از آنها ریشه در نظام سلامت ایران ندارند و مشکلات و مسائل اقتصادی و اجتماعی و نظام آموزشی ناکارآمد در آن دخیل هستند. تغذیه نامناسب، افزایش استرس، آلودگی‌های محیطی و مشکلات شغلی والدین در سال‌های اخیر پدیده‌های جدیدی مثل کاهش ضریب هوشی، مهاجرت و فقر عاطفی را در بین کودکان و دانش آموزان باعث شده است که می‌تواند در آینده در موفقیت و زندگی نسل جدید نقش بسیار مهمی بازی کند. مسائلی که تا حد زیادی از چشم مسئولان نظام آموزشی کشور دور مانده است.

نظام آموزشی کشور به خصوص در مقطع آموزش ابتدایی و متوسطه که آموزش عمومی را شکل داده، در سال‌های اخیر آن قدر دستخوش تغییرات و آزمون و خطاهای مختلف بوده که رمقی برای آن نمانده تا جایی که مسائل اساسی دانش آموزان مثل سلامت جسمی و روانی، کیفیت ‌آموزش، مهارت آموزی و حتی سواد آنها به فراموشی سپرده شده است.

دانش آموزان و خانواده‌های آنها آن قدر درگیر شهریه، سرویس مدرسه، درس‌های حفظ کردنی، کلاس‌های تقویتی، انواع مدرسه‌های عادی، دولتی، نمونه، هیات امنایی، غیر انتقاعی و جداسازی‌هایی فاجعه بار به اسم دانش آموزان عادی و تیزهوشان و کلاس‌های تضمینی کنکور هستند که یادشان می‌رود، بچگی و کودکی چه رنگی دارد.

نظام آموزشی ایران با مشکلات ریشه‌ای و اساسی دست به گریبان است، سیستم فرسوده آن با آزمون و خطاها و تغییرات سطحی راه به جایی نمی‌برد. البته معلمان ناراضی که نه حقوق کافی دارند و نه برخی از آنان مهارت و توان کافی، در این سیستم معیوب مقصر نیستند. خانه از پای بست ویران است.

هنوز سم مهلک نمره در مدارس ایران روح و روان دانش آموزان را می‌خراشد. دانش آموزان در یک رقابت بی حاصل استرس‌زا بزرگ می‌شوند و فقط چَشم گفتن و ترسیدن و چِشم و هم چشمی و تکرار و تقلید را طوطی وار می‌آموزند. آیا آموزش زندگی و مهارت‌های زندگی مثل صبر و گذشت، احترام به حقوق دیگران، دوستی و مهربانی با مردم و طبیعت، سکوت و گوش دادن، عزت نفس، اعتماد کردن و مستقل بودن و مهارت داشتن در نظام آموزشی تقویت شده است؟

نتیجه این نظام آموزشی که مبتنی بر مشق نوشتن و حفظ کردن سلسله‌های تاریخی و جدول ضرب و دیکته نوشتن بوده، خروجی‌هایی است که فقط دنبال مدرک دانشگاهی هستند تا دانشمند و استاد دانشگاه بشوند، نه افرادی شاد و امیدوار و سالم که تن قوی دارند. خوب حرف می‌زنند، خلاق و کارآفرین هستند و گذشت می‌کنند.
باید به گونه‌ای عمل کرد که حاصل این آموزش‌ها در کاهش تصادفات یا خلوت شدن دادگستری‌ها موثر باشد. بسیاری از دانش آموزان امروز ناگهان می‌بینند پس از عبور از دوران سخت و پر استرس مدرسه و انزوا و کنکور و دانشگاه، بزرگ شده‌اند، مهارتی ندارند و باید به دنبال شغل بگردند، در حالی که شاهد گذر عمرشان هستند.