قصه تلخِ این “کلماتِ نجس”!

امروز خراسان جنوبی – زنگویی

زباله در خیابان ریختن، از همه ناپسند است از قشر فرهیخته و فعال فرهنگی و اجتماعی و به ویژه دانشجو، نا پسندتر. اگر فردی عادی و عامی را ببینیم که مثلا میوه ای را می خورد و پوست آن را در خیابان می ریزد، ناراحت می شویم و اگر جایش باشد و احتمال تاثیر بدهیم، تذکر می دهیم. پذیرش تذکر دوستانه از همه انتظار است و از فرهیختگان انتظار بیشتری است. حالا اگر این زباله، در قالب کلمه باشد. کلماتی که اشمئزازش از هر زباله ای بدتر و بیشتر است چه باید گفت؟ آیا می توان گفتاری چنان را در شان فرهیختگان و دانشجویان دانست؟ نه، به هزار فرسنگ دور است ازشان دانشجوئی که زباله در کلام داشته باشد چه رسد که “کلامِ نجس” از دهان او خارج شود. فُحش، کلامِ نجس است. از هر زبان که برخیزد نه فقط زبان و دهان که هوه وجودش را نجس می کند. با جانِ نجس که نمی شود جامعه و جهان را طهارت داد. آنچه این روز ها در کوچه و خیابان شنیده می شود چنین حالتی دارد و آنچه در دانشگاه ها شنیده می شود، غلظت این حالتش بیشتر است، بسیار بیشتر. مردم، کودکان خود را به ادب فعالان فرهنگی و دانشجویان و اصحاب کتاب توجه می دهند. وقتی کلام نجس با صدای بلند در آن محیط به گوش کودکان رسد، چه داریم برای گفتن؟ چگونه می شود آنان را به تراز دانشجویی توجه داد و تربیت کرد. نمی خواهم – خدای نکرده- با بازخوانی گفته ها، صفحه را نجس کنم. حتی نمی خواهم به گفتن از این موضوع بیش از این ذهن ها را به آشفتگی بکشانم. می دانم چه گفته اند و می دانیم چه کلماتی تکرار شده است. این راهم می دانیم که عصبانیت، مهار را از دست عقل گرفته و میدان دار شده است. عصبانیت هم یک حالت روحی و روانی خاص است که می تواند هرکسی را از کوره به در برد. می تواند هرچیزی را بگوید و هر کاری بکند لذاست که باید همیشه تحت مدیریت عقل باشد تا نابایستگی ها مهار شود. این را هم باید بدانیم تاب آوری و تحمل ومدیرت خشم در هر شرایطی احترام برانگیز است در شرایط سخت احترام برانگیز تر. رفتاری چنین از همه انتظار است و از قشر فرهیخته و کنشگرو به ویژه دانشجو، بیشتر انتظار می رود. مدارا و روا داری زیبنده همه هست اما برای فرهیختگان و اصحاب فکر و فرهنگ و دانشجویان، زیبنده تر. آرایه های زیبا، نیکوتر خواهیم بود اگر تامل کنیم. حرف های زیبا هم مخاطبان بیشتری دارند اگر عنان کلام از دست ندهیم…..