سرمقاله – اینجا ایران است

امروز خراسان جنوبی_محمدراعی فرد

سه روز بسیار سخت و بهت انگیز بر کشورمان گذشت. سه روزی که دلها لرزید و خونها ریخته شد. شد آنی که نباید میشد. جنگی ترکیبی که هیچ شباهتی با جنگ تحمیلی ۸ ساله ندارد. تمام نمایش ها؛ گفتگو و مذاکره به یکباره صحنه اش خالی شد. نوعی احساس که نمی‌توان توصیف اش کرد. نوعی ناامیدی، نوعی بیزاری از شروع جنگی دیگر و زنده شدن خاطرات تلخ جنگ … .این مقدمه از آن باب به رشته تحریر درآمد که نشانگر عزمی باشد برای ماندن و ریشه دواندن در این خاک مقدس و تاریخی. کشوری که همواره درطول تاریخ صحنه های وحشتناک حملات مغول‌های خونخوار و دشمنان خونخوار را در ناخودآگاه وجدان خود حک کرده است. اینک تباری دیگر از نحله فکری مغول‌ها پنجه بر چهره مان می‌کشد، می‌سوزاند و منفجر می‌کند و تکه تکه می‌کند انسان‌هایی را که بدون هیچ نقشی در این عالم دوار یکان یکان شان چونان شهابی درآسمان می درخشند و محو می‌شوند. به هیچ عنوان قصد تحلیل و چرایی شروع این جنگ را نداریم، چرا که به مسیری بی انتها و بی حاصل درخواهیم افتاد. گویند که شخصی از نادر شاه پرسید که درهنگام آتش گرفتن جنگل چه میکنی جز فرار؟ او گفت درختان جنگل چون ریشه درخاک آن دارند ایستاده شعله می‌کشند و می‌میرند و فقط حیوانات هستند که فرار می‌کنند. اینجا ایران است. جایی که نه نتانیاهوی جانی و نه آن مردک زردموی مغرور دروغگو نمی‌دانند که این جنگل خاکی دارد و درختانی ستبر که ریشه در آن دوانده اند و استوار می‌سوزند اما فرار نمی‌کنند. مردم این دیار وقتی پای حیثیت و آبرو و لگدمال شدن غرورشان و خاک و دیارشان در میان باشد چشم بر کاستی‌ها و بی عدالتی ها و کژروی‌ها و لاقیدی‌ها می‌بندند و برای حفظ میهن و خاک و ناموس شان پای کار می‌آیند. قلیلی از مردم را دیدم که با حمله رژیم صهیونیستی هلهله ها و دست افشان‌ها کردند و برای شان عزت و آبرو و غرور معنا نداشت و ندارد. آبشخورشان و تغذیه فکری شان ایران اینترنشنال و بی بی سی و تحلیلهای آنان است. بی آنکه بدانند با فروپاشی اجتماعی و سیستمی چه بلاهایی بر این کشور نازل خواهد شد. قصدمان بر این نیست که نقش سرپوشی را بازی کنیم‌ که بر واقعیتها گذاشته شود. اما نیک میدانم که نه رژیم صهیونیستی و نه آمریکا و انگلیس و آلمان و روسیه وچین و فرانسه؛ عاشق چشم و ابروی مردم کشورمان نیستند و به ایران به مثابه یک غنیمت نگاه می‌کنند تا چون لاشخورها بر سر این غنیمت با هم و بر هم بستیزند. هر زیرساختی که در کشورمان نابود شود به اندازه یک نسل از دایره توسعه عقب می افتیم تا چون عراق و سوریه و لبنان و لیبی وکشورهای عقب مانده آفریقایی چشم بر دست قدرتهای جهانی باشیم. اینجا ایران است با توشه ای سنگین چند هزارساله و اجازه بدسگالی به کشوری ۷۵ ساله و یا ۲۵۰ ساله را نخواهند داد. اینجا ایران است.