قال رسول الله صلی الله علیه و آله الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنه
با وجودی که مصیبت امام حسین علیه السلام اعظم مصائب می باشد و هیچ مصیبتی بالا تر از ایشان نیست ولی آقا امام حسن مجتبی علیه السلام یکسری غربتهایی دارند که فقط مختص به ایشان می باشد.
۱٫ معلوم نبودن روز شهادت
روز شهادت امام حسین علیه السلام روز عاشورا است که هیچ اختلافی در زمان روز شهادت ایشان نیست و تمام شیعیان و غیر شیعیان در این روز به سوگ می نشینند ولی روز شهادت امام حسن علیه السلام به قولی ۲۸ صفر است و قول معتبرتر هفتم صفر است که خیلی از شیعیان این روز را عزاداری نمی کنند.
۲٫ بی تفاوت بودن شیعیان نسبت به مرقد مطهر ایشان
بارها مرقد مطهر آقا سیدالشهدا علیه السلام تخریب شد و هر بار بهتر از باردیگر ساخته شد ولی سالها است مرقد مطهر و نورانی امام حسن مجتبی علیه السلام و ائمه بقیع علیهم صلوات الله ویرانه است و سکوت شیعه بر این غربت افزوده است .
۳٫ زائرین مرقد مطهر امام حسن علیه السلام
تعداد زائرین امام حسین علیه السلام در روز شهادت ایشان (عاشورا) الحمد لله بیش از بیست میلیون نفر تخمین زده شد ولی زائرین امام حسن علیه السلام در روز شهادتشان چقدر است ؟ در روز عاشورا در کربلا چقدر عزاداری شد ؟ اشک و گریه و روضه و آه و اندوه ، گل مالی ، سینه زنی ،زنجیر زنی ،قمه زنی و انواع عزاداری ها (الحمد لله ) چقدر بود؟
اما کنار قبر امام حسن غریب میشود بلند بلند گریه کرد ؟ عزاداری کرد ؟
۴٫ همسر امام مجتبی علیه السلام
یکی از همسران امام حسین علیه السلام حضرت رباب خاتون سلام الله علیها است . نقل است هنگامی که با امام سجاد علیه السلام به مدینه رسیدند و وارد منزل شدند دستور دادند سقف خانه را خراب کنند و تا آخر عمر به عنوان مواسات با سید الشهدا علیه السلام زیر سایه نرفتند و عزاداری کردند . اما همسر امام حسن مجتبی علیه السلام جعده ملعونه بود که حضرت را به شهادت رسانید.
۵٫ مصیبت ناپیدا
اگر بدن امام حسین علیه السلام را پاره پاره و اربا اربا کردند ، زهری که به امام حسن علیه السلام خورانیدند از رومیان آن زمان تهیه شده بود که آنقدر قوی بود که امام حسن علیه السلام می فرمایند تمام اندرون مرا پاره پاره کرد یعنی این زهر معده ی حضرت را متلاشی کرد و به کبد و جگر رسید و همه را قطعه قطعه نمود و برای اینکه حضرت اوج مصیبت را بفرمایند و به ما نشان بدهند که این مصیبت غلو نیست با چوب جگرهای پاره پاره خود را در داخل طشت حرکت می دادند