وقتی جاهلان سخن می‌گویند، حقیقت به محاق می‌رود!

امروز خراسان جنوبی – غلامرضا بنی‌اسدی
در سوگِ امام جواد (ع) باید نشست. این رسمِ دیرینه اهل معرفت است. درس گرفته باید به عمل برخواست منهج و اندیشه امام را. این معنای دقیق ایمان است. در زمانه‌ای که فریاد، جای اندیشه را گرفته و غوغاسالاری، گاه بر منطق سایه انداخته است، درسِ امام ، علیه‌السلام، چراغی پیش پای روشن می کند؛” لَوْ سَکَتَ الْجَاهِلُ مَا اخْتَلَفَ النَّاسُ؛ اگر جاهلان سکوت کنند، مردم دچار اختلاف نمی‌شوند.” این جمله، فقط یک پند اخلاقی نیست؛ یک تحلیل اجتماعی دقیق و حتی یک تالیف جامعه ساز سیاسی است. وقتی دانایی سکوت کند و نادانی فریاد بزند، وقتی مرز تخصص و بی‌خبری برداشته شود، آن‌که نمی‌داند، سکان هدایت افکار را به‌دست می‌گیرد و آن‌که می‌داند، یا گوشه می گیرد و یا از میدان به در می‌رود.
امروز در بسیاری از عرصه‌ها، اختلافات بی‌ریشه‌ای که جامعه را فرسوده کرده، نه از تضاد اندیشه‌های ریشه‌دار، بلکه از صداهایی است که از جهل برمی‌خیزد و لباس علم بر تن دارد. جاهل اگر سکوت کند، آرامش بازمی‌گردد. اما وقتی نادان میدان‌داری کند، خردمندان ناچار می‌شوند یا به حاشیه بروند یا در هیاهو دفن شوند. در نبود گل و سبزه است که خار و خاشاک می روید و زمین را از نفس می‌اندازد. فکر می کنم چه ما مردم و چه اهالی سیاست باید این حدیث را نو به نو بخوانند و بدان عمل کنند. این می تواند حال جامعه را خوب کند تا مردم بتوانند با آرامش بیشتر، روزهای بهتر را بستر کنند برای فرداهای موفق تر. ما به این سکوت نیاز داریم و به این که هشدار بگیریم این کلام جوادالائمه(ع) را که: “مَنِ اسْتَحْسَنَ قَبِیحاً کَانَ شَرِیکاً فِیهِ؛ هر کس کار زشتی را تحسین کند، در آن شریک است.” این هم باید حساب کار را دست هواداران این و آن بدهد که عالم چه این دنیا و چه آن دنیا حساب و کتاب دارد. تحسین، تنها به به و چه چه نیست. وقتی دروغ، با زبان زرنگی توجیه می‌شود، وقتی رانت‌خواری با عنوان «بلد بودن راه و چاه» تبلیغ می‌شود، وقتی کجی را با نام انعطاف‌پذیری تئوریزه می‌کنند، ما اگر سکوت کنیم، اگر بخندیم، اگر تأییدی ناگفته کنیم، در آن فساد، در آن ظلم، شریک خواهیم بود. جامعه امروز بیش از هر زمان، نیازمند مرزبندی روشن میان زشتی و زیبایی، میان نادانی و دانایی است. و این مرزبندی، فقط از عهده عالمان، آگاهان و صادقان برمی‌آید. این قاعده نظام تربیتی امامت است که نادان باید سکوت کند تا اختلاف نیافریند، خردمند باید بیدار باشد تا زشتی را با تأییدش شریک نشود. این دو اصل، اگر در جامعه‌ای جاری شود، نه فتنه پا می‌گیرد، نه فساد قد می‌کشد.