سرمقاله – بیماری خاص، بیماری عام

امروز خراسان جنوبی_محمد راعی‌فرد

گاه دچار بیماری خاص میشوی که نمی‌توانی با آن کنار بیایی یعنی آن بیماری نمی‌گذارد که توان سازگاری برایت بماند. چاره‌ای نداری که با او خوبگیری با تمام امیدی که داری. اما بالاخره که چه؟ آن اتفاق خواهد افتاد. نگارنده این مطلب در این وادی گیرکرده است وهمچنان نمی‌گذارد که قلم از دستش بلغزد و فرو افتد باید تا آخرین لحظه‌ها جنگید و امید از کف نداد. اما بیماری عام، بیماری بسیار مهلک‌تر از خاص است. چرا که کشوری را مبتلا می‌کند و میلیونها نفر را سردرگم و ناامید. امید نه قرص است نه تزریقی. امید بستری میخواهد که در آن بارقه هایی از زندگی را حس کنی و ببینی. باید تغییر را حتی در افق رویت کنی. بدون تغییر ریل هیچ امکانی برای امیدواری نیست.سوم خرداد روز آزادی خرمشهر بود. به دور از شعار و گزینه های پرتکرار وملال آور، خرمشهر پس از چند دهه آزادی همچنان اسیر بی مدیریتی ها وبی لیاقتی هاست. هنوز دیوارهایش پراست از گلوله و خمپاره و فریاد و خون. هنوز بااینکه بر دریایی از نفت و گاز غنوده است اما سهمی برای آبادانی اش درنظر گرفته نشده است. هنوز درد بی توسعه‌ای دارد که درمان نشده است. نه آب و نه هوا و نه بندری که پرباشد از سرزندگی و حیات. سال‌های مدیدی است که خوزستان در خود مانده است ونقاطی دارد که حیف نام زندگی بر آن. زلزله بم را که همگی مان در ذهن داریم و آن فاجعه انسانی و شخم خوردن زمین و زمان در آن شب دردناک تماشای فوتبال جام جهانی. توری بگذارید که مردم بروند ازنزدیک ببینند که بم پس از زلزله مرگبار دراین چند دهه چقدر تغییر کرده است؟ از بس عادت کرده ایم به شعارهای نخ نما شده و تو خالی دیگر جرأت وقایع نویسی و واقعی نویسی را نداریم و تا حرف میزنی همان جمله معروف چهل و چندساله را تحویلت می‌دهند(درشرایط حساس کنونی). از زلزله کرمانشاه و ثلاث باباجانی آن هم با تور سری بزنید تا به درک مناسبی از فروماندن در عدم توسعه یافتگی برسید. از انفجار بندر شهید رجایی دیگر خبری نیست که چه کسانی مقصربوده‌اند؟ چرا این اتفاق افتاد؟ پاسخ‌ها همگی کلی، همانگونه که در مورد پلاسکوی خاکسترشده و ساختمان متروپل آبادان اتفاق افتاد. اینها نمونه ای بود از خروار. اصلاً لزومی ندارد که دیگر در مورد چای دبش و بابک زنجانی و بانک آینده و ورشکستگی بانک‌ها حرف بزنیم که انگار مشت برسندان میکوبیم و آب درهاون.بیماری عام، ملتی را به قهقرا می‌برد و بیماری خاص تعداد اندکی را معدوم میکند. به فکر نجات از بیماری عام باشیم.