ولا هوشیاری برای جنگ در دو جبهه

امروز خراسان جنوبی – غلامرضا بنی اسدی
باید توأمان بیرون و درون را مدیریت و حتی حراست کنیم. بیرون اما هماورد ما صهیونیست های کودک کش هستند و نئوکان های جنگ طلب. دست شان باز و موضع دشمنی شان روشن است. درون و اندرونی را اما حکایت متفاوت است مثل ماجرای آدم هایی که ندانسته بر لبه الاکلنگی می نشینند که بازی دشمنان بی نقاب را کامل می کند که لبه دیگر نشسته اند. مثل این دوست ما و دوستانش که دلخور بودند از که مذاکراتِ ایران و آمریکا مرحله چهارم را با نگاه به آینده پشتِ سر گذاشته است. پرسیدم مگر شما به شکستِ مذاکرات دل بسته بودید؟ جوابش تأمل برانگیز بود؛ بله! مذاکره معنا ندارد. او کاسبِ تحریم نبود. حتی سیاسی هم نبود چندان اما انگار کاسبان تحریم در جامعه برای خود لایه سازی و سربازگیری کرده اند. فضای مجازی هم شده است «پادگانِ حقیقی» آنان تا تیر در چله کینه کنند برای شلیک به قلبِ امید. می گویند دولت می خواهد همه چیز را بدهد برود. هسته ای، موشکی و همه توان بازدارندگی ما را. باورِ شان شده است این دروغ ها. آن سوی ماجرا هم نئوکان ها و لابی های صهیونیسم دارند صفحه دیگر شکست را «آرزو نویسی» می‌کنند آن هم با برجسته سازیِ خطرِ ایران هسته ای. با زوم کردن روی شهرک های موشکی. با حساس کردن جهان روی توانِ نظامی ما. نظام دارد «مذاکراتِ غیر مستقیم» را انجام می دهد تا راه باز شود، این سو هم این دوطرف هستند که «غیرِ مستقیم» اره می دهند و تیشه می گیرند تا رگه های امیدِ رسته بر مذاکرات را قطع کنند! این هم کار ما را سخت می کند. باید برای هر دو سوی ماجرا تدبیر کنیم. به قول عزیزی باید به دنبال راهی باشیم که هم توانِ بازدارندگی مان را حفظ کنیم و هم ادراک جهانیان را نسبت به تهدید نماییِ توان مان اصلاح کنیم. تیغِ درنیام هم می تواند بازدارندگی داشته باشد نیاز به شمشیرچرخانی نیست. اگر داخلی ها برای بیرون آوردن چشم خارجی ها بر این مانورها اصرار نکنند. اتفاقاً اقتدار شمشیرهای درنیام، بازدارنده تراست. می دانیم و نظام هم حواسش به این واقعیت هست که در جهانی که دوست می تواند دشمن شود، نباید دست خود را خالی کرد. نباید داشته های خود را کنار گذاشت. بازدارندگی را باید تدبیر کرد. اما باید دانست و به اصحاب شور هم فهماند که هنر بازدارندگی نه صرفاً در زور بازو، بلکه در ظرافت و تدبیر نهفته است. اوجِ خلاقیتِ تیم مذاکره کننده و تصمیم گیران کشور جایی است که به جای امتیاز ویژه روی توان دفاعی، روی کاهش ادراک تهدید بازیگران از توانمندی نظامی ایران تمرکز کنند. مگر نه این که حریف با جنگ ترکیبی، بیشترین تلاش خود را بر تغییر ادراک جهانی از ایران گذاشته است؟ ایران هم باید با اصلاح ادراک جهانی، سیمای صلح طلب و مردم دوست خود را در نگاه ها قاب کند.

بازدیدها: ۶