یادداشت: کشف انسان، مهم تر از همه کشف های بشری

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / رمضان، ماه خاص عبادت است و برترین عبادت را نیز تفکر در صُنع خدا خوانده اند و انسان خود نیز بزرگ ترین و اشرف مخلوقات است پس سزد که بیش از همه چیز در خویش به تعمق بپردازد و به شناخت، قامت راست کند که این می تواند کلید گشایش قفل هایی باشد که راه به سوی حقیقت باز می کند. خداوند در ماه خاص عبادی خویش انسان را به میهمانی خویش مفتخر فرموده است و در این میزبانی هم چنان که استاد صفائی حائری می فرمایند همه چیز با ساخت ما همساز است و میهمانى که خدا در این ماه براى ما دارد، ضیافتى است که هماهنگ با آگاهى و کرامت و قدرت میزبان است. هر چقدر میزبان آگاه‌تر به من و نیازهاى من باشد و کریم‌تر، نیرومندتر و تواناتر، ضیافتش هم اوج بیشترى مى‌گیرد. خدایى که تمامى‌نیازهاى انسان را مى‌شناسد و تمامى‌ابعاد او را مى‌داند و این کرامت و قدرت هم در او هست، این ضیافت را به پا داشته تا به تمامى ابعاد ما در این ماه رزق بدهد و همین است که فکر و تخیل و عقل و روح و تمامى بدن ما باید در این ماه رمضان رزق بگیرد و از این ضیافت سرشار شود. باری باید در این فرصت، به پدیدارسازی پدیده های پنهان وجود پرداخت. روشن است،
یک پدیده‏اى که رشد مى‏کند، هم به مرحله‏اى مى‏رسد که توسعه پیدا مى‏کند و هم به مرحله‏اى مى‏رسد که تکثیر و تولید مى‏کند. اگر من در تفکر و تعقل و قلب و غضبم و در احساس و عواطفم رشید باشم و قلب من هم قلب رشیدى باشد و رشد بکند، هم باید توسعه و ظرفیت پیدا کند و هم باید تولید کند و اثر بگذارد و هم معانى را که به دست آورده، پخش کند. اما وقتى ما به خودمان نگاه مى‏کنیم، مى‏بینیم که دل ما تنگ و خسته است، فکر ما خسته است، حافظه ما، حسّ ما، هیچ کدام از اینها رزقى نبرده‏اند. ما چگونه باید به اینها رزق بدهیم؟ رزق اینها براى ما مجهول است.”
رمضان را خداوند برای روزی رسانی انسان تمام ساحتی طراحی فرموده است. برای تربیت موجود ذو ابعادی که به او وعده و خلعت جانشینی خویش داده است. روشن است که گزینه ای چنین باید همه ظرفیت های وجودی اش فعال شود تا بتواند ماموریت مهم خویش را در برداشتن امانت الهی، به انجام رساند. همانی که حضرت حافظ به زیبایی بزرگی اش را به رخ می کشد و چنین هوشیارمان می کند که؛
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه فال به نام من دیوانه زدند
حقیقت هم همین است اما انسان گاه نه تنها بار امانت را زمین می گذارد و گم کرده راه برای به سلطه درآوردن همه عالم، ره افسانه می زنند و به جنگ، چنگ و دندان بر هم می فشارند حال آنکه انسان آگاه بر همه جنگ های هفتاد و دو ملت، قلم می کشد و خوب می داند این فزون خواهی ها و افسانه پردازی های خونین از آن روست که حقیقت را نیافته اند. چیزی که خداوند در نهاد انسان قرار داده است تا با کشف آن به شان خویش رسند اما دریغ که آدمی به کشف هر چیز دست می زند الا آنی که باید…..