یادداشت: درس تازه طبیعت

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / سال نو شد اما با حوادثی که تقریبا بی نظیر بود. سیل آمد و افتاد در زندگی مردم. آمد و نشستن نوروزی در خانه ها را برای خانواده ها به آرزوی محال تبدیل کرد. آمد و به جای لبخند، غم نشاند در دل مردم. آمد و امید ها را به گل نشاند. آمد و نوروزمان را، سینی سخت در سفره هفت سین تعریف کرد تا بعد از این، یادمان بماند که همه سین ها از جنس سیب و سمنو نیستند که شاید از جنس سیلاب باشند که در مایه حیات، شرنگ ممات می پاشد. باری، سیل آمد و لباس های نو و نوروزی مان را به گل کشاند شاید می خواست بیدارمان کند که همیشه باید مراقب همه جوانب زندگی باشیم. شاید می خواست توجه مان دهد که در این جهان سراسر تعامل، دقیقا با هر دست که بدهیم می گیریم. وقتی با کوه و دشت و جنگل، رفتاری چنان دشمن کیشانه داریم باید مراقب پاتک سنگین آن هم باشیم. وقتی طرح های آبخوان داری و آبخیزداری فقط در لابه لای کاغذ ها می ماند، نتیجه این می شود که می بینیم. این درست که در خراسان جنوبی، سیل به جنگ با مردم برنخواسته هنوز اما چه فرق این قطعه وطن را با سایر مناطق. ما را باور چنان است که شیخ اجل، سعدی شیراز گفت که؛
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضو ها را نماند قرار….
و اینک ما بی قرار هموطنان مان در اقصی نقاط ایرانیم که دارند در دفتر حوادث، نقطه در انتهای یک خط می گذارند. نقطه هایی که به پایان نمی رساند این مشق تلخ را که باز به اول خط، حوالت می دهد تا باز هم بنویسند. انگار دارد طبیعت، تنبیه مان می کند اما بسیاری از ما، با طبیعت دوست بودیم. خیلی از ما نه تنها یک شاخه از درختی نشکستیم که حتی بوته ای هم برنکندیم از زمین اما ما هم به رفتار دیگرانی داریم عذاب می بینیم که از دشت خواری به جنگل خواری و کوه خواری رسیدند. طبیعت هم دارد آن رفتار را تلافی می کند که اگر هجوم آدم ها به دامنه طبیعت چنان سخت نبود امروز در سختی سیلاب، چنین گرفتار نمی شدیم. بگذریم، تلخ واژه هایی بود که در گلوی قلم گیر کرده بود و الا باید در آغاز سال نو، از نو شدن نگاه ها می گفتیم و خبر هایی که حال و احوال همه را خوش کند اما… اما وقتی بسیاری از هموطنان ما به سختی دچارند و حال ناخوش دارند، سخن از هر زبانی برخیزد، طعمی ناخوش خواهد داشت. خدا کند این حوادث، بی تکرار در یاد ها بماند و متولیان به حراست از طبیعت، همت کنند تا زمین خود، باران ها را به امن ترین روش، پذیرا باشد و از دل خود برای مان سبزه و گل و ریحان برویاند. خدا کند طرح های آبخوان داری و آبخیز داری از روی کاغذ ها به روی زمین بنشیند تا به شکوفایی آن، جان تازه کنند درخت ها و امید تازه کنیم ماهایی که در خشکسالی بیست ساله، نه فقط شاهد مرگ درختان که شاهد کوتاه شدن قامت روستاها هم بوده ایم. امید تازه کنیم و به آسانی بعد این سختی برسیم، ان شاا….