سرمقاله: عدالت، بازیچه نشود..!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد mohammadraeifard@yahoo.com / چهل سال پیش در چنین روزهایی همهمه و خروش مردم بر فونداسیون محکمی به نام عدالت، جهانی را به خود معطوف کرده بود، عاملی که مردم کوچه و بازار نبودش را به‌پای شاه و خاندانش و هزار فامیل شاهنشاهی گذاشتند، فاصله طبقاتی، ارتباطات مدیریتی و خانوادگی و نزدیکی به قدرت، ژن بازی‌هایی که تازه شکل گرفته بود، وابستگی و حضور ده ها هزار مستشار خارجی در قالب نظامی، صنعتی، کشاورزی، معدنی و خدماتی، زورگویی و سرسپردگی، دست بوسی، تملق، تدلیس و جدایی خاندان سلطنتی از بطن مردم و خودکامگی و استبداد و خود محوری، چو فرمان یزدان چوفرمان شاه و خدایگانی از نوع اعلی حضرت مجموعه غریب و آش شله قلمکاری بود که حتی با گفتار ذلیلانه شاه که، مردم صدای انقلابتان را شنیدم نیز نتوانست او را چون ۲۸ مرداد و با قمه کشی شعبان بی مخ ها در جایگاهش نگاه دارد، این نتیجه و جبر تاریخ است که هیچ نظام حکومتی بی پشتوانه مردمی را تا ابد نگاه نداشته و نمی‌دارد، هرگاه عدالت بازیچه قدرت قرار گرفت و خود تبدیل به تندیس عدالت شد یعنی سراشیبی سقوط آغاز شده است!
باعدالت و با توجه به قدرت حاکمه می‌توان بازی کرد اما با مردم نمی‌شود، نمی‌توان از آنان مایه گذاشت و برگرده شان سوار شد اما تازیانه عدالت را برتن شان کشید!
چندی پیش مثالی کوچک از عدالت را به تمثیل نوشتیم و امروز کمی بازترش می‌کنیم، گاه تو می‌شوی رئیس یک شرکت خصوصی که ممکن است حقوقت ماهی پنجاه میلیون تومان هم باشد که ایرادی هم ندارد و کسی هم متوجه نمی‌شود، اما در یک نهاد ماهی ۱۹ میلیون تومان حقوق بگیری در حالی که حقوق کارگری که معمولاً معوق هم می‌ماند پایه‌اش یک میلیون و دویست هزار تومان است و به مفهومی دیگر ۱۹ برابر او حقوق دریافت می‌کنی که به سایر امکانات که خود میلیون ها تومان خواهد شد فعلاً کاری نداریم، آیا عدالت را به سخره نگرفته‌ایم؟! آیا برای آقایی که از مال دنیا خانه‌ای دارد و یک لکسوس ماهی چندین میلیون حقوق دلتان نمی‌سوزد؟!
برای دریافت ۴ یا ۵ میلیون تومان وام از یک کارمند یک لاقبا چه تضامینی که گرفته نمی‌شود اما با رابطه و وصل به قدرت بودن می‌شود با حداقل تضامین صوری هزاران میلیارد تومان وام گرفت، برای فوق لیسانسی که التماس می‌کند تا منشی یک شرکت شود با شندر غاز حقوق، چقدر سخت و درد آور است که ببیند خانواده‌های صدهزار فامیل اصولاً دردی و تشویش و دغدغه ای به نام کار و سرمایه ندارند! با عدالت به راحتی می‌شود بازی کرد اما بازی با مردم آنان را در خود خواهد شوراند، عدالتی که تبدیل شود به ۴۵ هزار تومان یارانه و ۷۰ هزار تومان سود سهام عدالت دوبار در سال یا بسته‌های حمایتی دویست هزار تومانی حداکثر دوبار در سال یعنی گنجشک روزی بودن مردمی که حقشان این نیست، سهم و حیثیت مردم این نیست که ساعت ها در صف خرید گوشت یخزده بایستند…!
با کلمه عدالت می‌شود بازی کرد اما با مردم نه، بازی با شعور و حیثیت مردم بازی با آتش است…!