وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
دوتار را در دستانش می گیرد و شروع به تنظیم آن می کند همه منتظرند تا ببینند کسی که مقام دوم تکنوازی دوتار را در جشنواره مسابقات فرهنگی و هنری کشوری بدست آورده است چه می کند. شروع به نواختن می کند و سکوت است که سالن را در بر می گیرد و صدای دلنشین دوتاری که شاید اگر نوازنده آن را نمی دیدم فکر نمی کردم پسری به این سن به این زیبایی و مهارت می نوازد، کسی که خود او یاد گرفته یعنی استعدادی خدادادی دارد بدون هیچ معلم و کلاس و هزینه ای و آنگاه است که می فهمی وقتی استعداد داشته باشی هیچ محدودیتی نمی تواند جلویت را بگیرد. در این گفتگو با مسعود احمدی ۱۷ ساله که در موسیقی استعداد استان محسوب می شود آشنا می شویم. کسی که در روستای درمیان زندگی می کند و با وجود امکانات محدود به این موفقیت رسیده است.
* از چه زمانی به موسیقی علاقه مند شدید؟
من از بچگی به موسیقی خیلی علاقه داشتم و ۷ سالی می شود که دو تار گرفتم. در گذشته برای خودم تمرین می کردم و می زدم بدون اینکه جایی بروم و آموزشی داشته باشم، تا اینکه از سال ۹۴ در یک جشنواره متوجه شدم که چنین مسابقات و برنامه هایی وجود دارد و من هم خواستم در جشنواره شرکت کنم و توانایی خودم را نشان دهم.
* به چه شکلی توانایی خود را به دیگران نشان می دادید؟
در جشن ها، جشنواره ها و مراسم هایی که مدرسه داشت از آنها خواستم که بگذارند من هم دوتاربزنم و وقتی دیدند که خوب می زنم قبول کردند و این امر باعث شد که در مسابقات شرکت کنم و به مرحله ای برسم که در سطح کشوری در کنار کسانی که هر کدام از آنها در کلاس های آموزشی زیادی شرکت کرده بودند حضور یابم و مقام دوم را از آن خود کنم.
* فکرش را می کردید که به این مقام دست پیدا کنید؟
راستش اصلا به این مسابقات و جشنواره فکر نمی کردم و وقتی گفتند چنین مسابقات هنری وجود دارد فقط دلم می خواست موسیقی بزنم و هنر خودم را نشان دهم. اینکه بدون هیچ آموزشی توانسته ام دوتار را بهتر از بقیه یاد بگیرم و بنوازم خیلی خوشحال شدم و الان می خواهم آلات موسیقی دیگری را هم یاد بگیرم.
* چه موسیقی دیگری را دوست دارید که امتحان کنید؟
به تمام آلات موسیقی علاقه دارم و الان هم بیشتر در سبک های سنتی می خواهم کار کنم.
* تا کجا می خواهید ادامه دهید؟
الان که برای یادگیری سنتور کلاس می روم و می خواهم به صورت حرفه ای آموزش ببینم بعد از آن هم دوباره برای دوتار می خواهم کلاس آموزشی بروم تا به صورت حرفه ای کار کنم به نوعی که بتوانم در آینده به سطح مربیگری برسم و به بقیه آموزش بدهم یا حتی بالاتر از آن بروم.
* حمایت خانواده و مدرسه چگونه بود؟ بخصوص شما که در روستای زندگی می کنید.
خانواده همیشه حمایت می کردند و هیچ وقت نشد که جلوی مرا برای موسیقی بگیرند و همیشه از این موضوع استقبال می کردند ولی خوب در روستای ما امکانات خاصی برای آموزش و کلاس نبود. مدرسه هم چندان حمایتی نداشت اینکه به من اجازه می دادند در مراسم ها شرکت کنم خیلی خوب بود اما تاکنون تجلیلی نداشتند فقط اداره کل آموزش و پرورش از من تجلیل کرد و این برای من انگیزه و تشویق خوبی برای ادامه راه بود. دوستان و آشنایان هم از وقتی متوجه شده اند که مقام به دست آورده ام و توانسته ام در این زمینه موفق باشم از من خواسته اند که آموزش بدهم به خصصوص به این دلیل که تنها کسی که در روستا موسیقی کار می کند من بودم ولی الان ۳ نفری هستند که ۱۶، ۱۵ و ۳۵ سال سن دارند و خواسته اند که به آنها دوتار یاد بدهم و من هم این کار را انجام می دهم.
* برنامه یتان برای آینده چیست؟
هنر رشته ای است که فکر نمی کنم بتوان از آن درآمد خوبی داشت و به همین خاطر رشته ای که الان در آن درس می خوانم کامپیوتر است و می خواهم در این رشته موفق شوم تا بتوانم در کنار آن به هنر و موسیقی که علاقه دارم هم بپردازم و تا جایی که می توانم برای آن کار کنم ولی اینکه محل درآمد اصلی خودم قرار دهم اینگونه نیست. به خانواده ها و کسانی که هم سن و سال من هم هستند توصیه می کنم حتما در کنار درس یک رشته هنری را هم دنبال کنند چرا که هنر باعث آرامش روحی و جسمی می شود و ذهن را آماده می کند تا بتواند بهتر همه چیز را یاد بگیرد.
* در خواستی هم از مسئولان دارید؟
تنها درخواستی که دارم این است که به دانش آموزانی که در این رشته های هنری و فرهنگی مقامی کسب کرده اند بیشتر توجه کنند تا بتوانند با انگیزه و خیال راحت به کار خود ادامه دهند و تنها به یک تجلیل اکتفا نشود. امکاناتی را فراهم کنند تا چنین افرادی بهتر بتوانند کار کنند و برنامه ریزی داشته باشند. تمام مسئولان باید به این موضوع توجه داشته باشند، چرا که وقتی با این محدودیت ها می توان به این مقام رسید مسلما اگر رسیدگی ها بیشتر باشد بهتر هم می توانیم عمل کرد و فقط نیاز به حمایت، انگیزه و برنامه ریزی است.
