ووشوکار فوتسالی قهرمانی بدون سکوی مبارزه

علاقه دختران به ورزش‌های رزمی در سال‌های اخیر افزایش پیدا کرده است، به نوعی که در بسیاری از این رشته ها این دختران ایران زمین هستند که مقام های بالایی را به دست می آورند و در خراسان جنوبی نیز اینگونه است و این دختران این خطه از ایران در رشته های رزمی با وجود تمام محدودیت ها افتخارات فراوانی را کسب کرده اند، مانند رشته ووشو که با وجود مقام های درخشانی که در این دو سال اخیر داشته است ولی هنوز سکوی مبارزه ندارد.
لطفا خودتان را معرفی کنید؟
سمیه فلاحی نسب، ۲۵ ساله و دانشجوی کارشناس ارشد مدیریت ورزشی هستم.۴ سال است که ورزش را شروع کردم. در ابتدا تکواندو کار می کردم و بعد از آن به ووشو و فوتسال رو آوردم.
چه مقام هایی تاکنون به دست آوردید؟
در رشته ووشو در مسابقات کشوری توانسته ام هم مدال طلا، نقره و برنز را به دست بیاورم. در فوتسال هم که همزمان با ووشو شروع کردم در مسابقات کشوری که همین چند روز قبل به پایان رسید توانستیم قهرمان شویم و در سال قبل نائب قهرمانی را هم داشته ایم.
چرا دو رشته متفاوت فوتسال و ووشو را انتخاب کردید؟
من به هر دو رشته علاقه خاصی داشتم. ووشو چون برادرم هم در آن فعالیت داشت و هم اینکه کلا از رشته های رزمی خیلی خوشم می آمد و دوست داشتم که حتما در چنین رشته ای فعالیت کنم. فوتسال هم یک بار سر تمرین تیم بیرجند رفتم و با آنها تمرین کردم و خوشم آمد و ادامه دادم.
حمایت ها از شما چگونه بود و چه مشکلاتی داشته اید؟
متأسفانه به نظر من بین رشته های ورزشی تفاوت قائل می شوند. مثلا در رشته ای مانند ووشو در هر سالی یک بار فقط مسابقات انتخابی تیم ملی برگزار می شود و با تفاوت یک امتیاز امکان دارد که دیگر نتوان انتخاب شد ولی کسی توجه نمی کند و وقتی بحث حمایت می شود می گویند مگر به اردوی تیم ملی دعوت شده اید و جالب اینجاست که اردوی تیم ملی ۶ ماه است ولی در برخی از رشته ها بعضی از ورزشکاران خود را با رایزنی فقط چند روز می فرستند و فقط پُز آن را می دهند در حالیکه انگار هیچ کس اطلاعاتی از اردوی تیم ملی و چگونگی انتخاب آن نمی داند. همچنین اینکه خانه ووشو داریم ولی سکوی مبارزه برای تمرین نداریم.
در رشته فوتسال هم ما با اینکه قهرمان و نائب قهرمان هستیم ولی شهریه را خودمان پرداخت می کنیم و اصلا سرمایه گذاری روی ما نمی شود با اینکه تمام اعضائ این تیم بومی خود استان هستند در حالی که در همچین مسابقات کشوری برخی از تیم ها ورزشکارانی از تیم ملی و دیگر استان ها آورده بودند ولی ما باز هم توانستیم قهرمان شویم ولی کسی توجه نمی کند چون باشگاه را خصوصی می دانند ولی با این وجود ما برای استان مقام می آوریم، در حالیکه باید حمایت کنند و اگر امسال واقعا تشویق نشوند ظلم و خیانت به این تیم می باشد.
راهکاری برای رفع این مشکلات دارید؟
در رشته فوتسال که شاهد عدم حمایت های مسئولان هستیم امیدواریم به عنوان تیمی که نام بیرجند را در کشور مطرح کردیم از ورزشکاران تجلیل شود. در رشته ووشو هم ورزشکاران را به تمام مسابقاتی که برگزار می شود اعزام کنند نه فقط در هر سالی به دو مسابقه می روند که یکی انتخابی تیم ملی است و چندان آمادگی مقابله با قهرمانان کشوری و جهانی را نداریم چون در انتخابی تیم ملی تمام ورزشکارانی که در این رشته هستند حضور دارند و به همین دلیل اگر به تمام مسابقات ورزشکاران اعزام شوند می توانند نتایج بهتری را هم کسب کنند. درباره نبود سکوی مبارزه هم که قول تأمین آن را داده اند امیدواریم هر چه زودتر عملیاتی شود چون واقعا از مشکلات اصلی ما است و تا وقتی بر روی سکوی اصلی مبارزه و تمرین نکنیم در مسابقات هم با آن آشنا نخواهیم بود و این خود ۵۰ درصد در نتایج تأثیرگذار است.
حمایت خانواده چگونه بود و ورزش با زندگی شخصی تان تداخلی ندارد؟
خانواده که کاملا از من حمایت کردند به ویژه در رشته ووشو چون برادرم هم در آن فعالیت دارد. با زندگی شخصی هم چندان تداخلی ندارد و برنامه ریزی مناسبی در این زمینه دارم هر چند که من ورزش را در اولویت زندگی خود دارم.
در خواستی از مسئولان دارید؟
برای اعزام همیشگی وووشو کاران به مسابقات حمایت کامل شود نه اینکه حتی هزینه مسابقات را هم از ورزشکار دریافت کنند و مربی خوب و حرفه ای حتما استفاده کنند و تلاش شود که حتما مربی حرفه ای در استان بماند چون از رشته ووشو چندان استقبالی نمی شود و آن هم به دلیل این است که شناخته شده نیست و باید در موضوع فرهنگ سازی آن حتما کار شود. هرچند در کشور و به ویژه در خراسان جنوبی اصلا ورزش جایگاه ویژه و مشخصی ندارد و این موضوع در بیرجند خیلی بیشتر دیده می شود و باید این نگاه تغییر کند به ویژه در بخش بانوان که اکنون در رشته های ورزشی بیشتر از آقایان می درخشند.
برنامه شما برای آینده چیست؟
درسم را با موفقیت به اتمام برسانم و در ورزش هم بتوانم مقام های بهتر و بیشتری را کسب کنم.
همچنین توصیه ای به هم سن و سالان خودم دارم. به نظر خودم حتما کنار هر کاری که میکنند چه محصل هستند و چه شاغل، ورزش را در برنامه خودشان داشته باشند حتی روزی ۳۰ دقیقه پیاده روی ساده. به آن دسته از ورزشکارانی هم که در سطح استان میخواهند حرفه ای کار کنند توصیه می کنم با چند باخت خودشان را نبازند بلکه بعد از هر باختی قویتر تمرین کنند، چون با زحمت زیاد باید به خواسته شان برسند و همیشه تنها به رشته خودشان اتکا نکنند بلکه درست و صحیح تمرین کنند و در کنار ورزش اصلی و قهرمانی حتما بدنسازی ورزشی داشته باشند.

دیدگاهتان را ثبت کنید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شدعلامتدارها لازمند *

*