وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
قبل از آشنایی با ورزش نگاه های دلسوزانه مردم برای من عذاب آور بود و از اینکه وارد جامعه شوم خجالت می کشیدم ولی اکنون دیگر این نگاه ها برایم عذاب آور نیست و اهمیتی به آن ها نمی دهم چون به توانایی های خود ایمان دارم. این سخنان زهرا زحمتکش متولد ۱۳۷۰ است که چندین مدال قهرمانی کشور را در رشته دو و میدانی پرتاب دیسک و وزنه به دست آورده است.
خودتان را معرفی کنید؟همانطور که می دانید متولد ۷۰ هستم و لیسانس علوم تربیتی از دانشگاه آزاد را دارم و اینکه معلولیت از دست راست دارم که نوعی کشیدگی رگ عصبی است. حدود ۵/۳ سال است که مددکار انجمن نابینایان استان هم هستم.
چگونه به سمت ورزش روی آوردید؟از سال ۸۸ با هیئت ورزش جانبازان و معلولان آشنا شدم و تا قبل از آن اصلا اطلاعی در این زمینه نداشتم و فقط آرزوی ورزش کردن را داشتم و فکر نمی کردم که روزی بتوانم این کار را انجام دهم.
با هیئت چگونه آشنا شدید؟من به عنوان فردی که معلولیت داشتم به مدت ۲۰ سال هیچ شناختی از این هیئت نداشتم ولی در برنامه استعدادیابی که داشتند متوجه من شده بودند و من را جذب کردند، هر چند در ابتدای کار تمایلی نداشتم ولی وقتی وارد هیئت معلولان و جانبازان شدم و دیدم افراد دیگری مثل من و یا حتی خیلی بدتر از من ورزش می کنند و توانسته اند حتی مقام بیاورند امیدوار شدم و رئیس هیئت و افراد ذی ربط واقعا حمایت کردند به ویژه از لحاظ روحی و معنوی و این برای من انگیزه خوبی بود.
چه زمانی به صورت حرفه ای ورزش را شروع کردید و چه مقام هایی کسب کرده اید؟ سال ۸۸ ورزش را شروع کردم ولی از سال ۹۰ به صورت حرفه ای در رشته دو و میدانی پرتاب وزنه و دیسک کار کردم و توانستم در سال های ۹۰، ۹۱ و ۹۲ مقام اول کشوری را به دست بیاورم و در سال ۹۳ به دلایلی موفق نشدم که شرکت کنم ولی در سال ۹۴ دوباره مدال نقره کشوری را کسب کردم و حتی به تیم ملی دعوت شدم ولی چون مخصوص رده نوجوانان بود من به دلیل ۶ ماه اضافه سن، رد شدم.
در سال ۹۵ هم به صورت تفریحی در رشته بدمینتون شرکت کردم و بعد از یک سری تمرینات به مسابقات اعزام شدم و تیم خراسان جنوبی توانست تمام مدال های طلا، نقره و برنز را از آن خود کند که من هم مدال برنز را گرفتم.
بعد از کسب چنین مقام هایی چه حمایت هایی از شما شد؟(با خنده) دوست ندارم در این زمینه حرف بزنم ولی درکل مدیرکل ورزش و جوانان آن زمان و مدیر کل فعلی حمایت می کنند ولی در همه جا بی مهری هایی انجام می شود.
بازخورد مردم و جامعه چگونه بود؟دیدگاه جامعه زیاد جالب نیست به ویژه در استان کوچکی مثل خراسان جنوبی که همیشه به فردی که معلولیت دارد دلسوزانه نگاه می کنند و با توجه به همین نگاه ها من هم قبل از ورزش خودم را مستحق این نوع نگاه ها می دانستم که شخص ضعیفی هستم و نمی توانم کاری انجام دهم و تصورم از آینده این بود که در نهایت درس بخوانم و بعد از آن در کنج خانه بنشینم و تمام شود. اما از زمانی که با ورزش آشنا شدم دیدم به رغم مشکلاتی که دارم می توانم از خیلی از استعدادهای نهفته خود استفاده کنم و با شناخت این استعدادها اعتماد به نفس پیدا کنم و حتی کارهایی را انجام دهم که شخص سالم هم شاید نتواند به خوبی من از عهده آن برآید. با وجود تمام مقام هایی که کسب کردم بازهم نگاه مردم مثل قبل است و با همان دیدگاه دلسوزانه می گویند با این که این مشکل را دارد ورزش هم می کند ولی الان دیگر برای من این نگاه ها اصلا مهم نیست و مرا عذاب نمی دهد.
چه راهکاری برای تغییر این نگاه دارید؟به نظر من باید به افرادی که معلولیت دارند ولی باز هم ورزش می کنند توجه ویژه ای شود و مسئولان بهترین وسایل و تجهیزات را حداقل در اختیار آن ها قرار دهند. ذکر این مطلب ضروری است که صدا و سیما بیشتر به ورزشکاران سالم توجه می کند در حالیکه افرادی مانند ما کارمان خیلی سخت تر است و اگر مقامی می آوریم به مراتب باید بیشتر حمایت شویم و فرهنگ سازی در جامعه بیشتر شود.
شما گفتید وسایل و تجهیزات خوب به شما بدهند مگر اکنون اینگونه نیست؟ متأسفانه نه، حتی سالنی هم که داریم جای خوبی قرار ندارد و من به عنوان یک دختر حاضر نیستم به آن جا بروم حتی اگر از هزینه ایاب و ذهاب آن هم بگذریم که خیلی زیاد می شود. در سالن های دیگری هم که می خواهیم ورزش کنیم ساعت های پرت که هیچ کس تمایلی به آن ندارد را به ما اختصاص می دهند.
حمایت خانواده چگونه است؟از نظر خانوادگی که واقعا حمایت می شوم و حتی اگر خواهرم نبود شاید اصلا به سمت ورزش نمی رفتم و مشوق اصلی می بود و در زمان تمرین و اعزام که واقعا اگر خانواده و انرژی های آن ها نبود شاید موفق نمی شدم.
چه توصیه ای به جوانان هم سن و سال خود دارید؟خودشان را دست کم نگیرند و اینکه هیچ مقام مسئولی قرار نیست حمایت کند بلکه آن ها فقط یک زمینه را فراهم می کنند و این ماییم که باید از همین امکانات حداکثر استفاده را ببریم و ما باید شروع کنیم تا اگر برای ما چندان زمینه و تجهیزات فراهم نبود برای آیندگان فراهم کنیم تا آنها بتوانند استفاده کنند.
به نظر من این جمله که معلولیت محدودیت است واقعا اینگونه است و معلولیت محدودیت است ولی ما باید بر آن فائق شویم و با امکانات و توانایی های خود بر آن غلبه کنیم و این محدودیت را از بین ببریم.
برنامه شما برای آینده چیست؟کارشناسی ارشد در اولویت قرار دارد و بعد از آن دلم می خواهد که برای افراد معلول جسمی و حرکتی مکانی راه اندازی کنم تا بتوانند در آنجا مشاوره های فرهنگی، ورزشی، اشتغال، مسکن و … را دریافت کنند و با هم آشنا شوند و اعتماد به نفس خود را پیدا کنند و البته استارت آن خورده و امیدواریم به زودی جامعه معلولان راه اندازی شود.
در حیطه ورزش هم به دنبال مربی گری هستم و اینکه بتوانم اولین مربی تخصصی در حیطه معلولان شوم که هر کسی اسم مربی معلولان را بیاورد اسم من در ابتدای کار باشد و این نیاز به کسب تجربه و دانش فراوان در این زمینه دارد که در این حوزه هم فعالیت می کنم.