سرمقاله/استان خراسان جنوبی فریاد بی صدا…!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد mohammadraeifard@yahoo.com
زمانی که از ضعفها و کمبودهای ساختاری استان خراسان جنوبی می نویسیم بر ما خرده می گیرند که کارمان شده نق زدن و نقدهای بی وجه و تشویش اذهان عمومی و بزرگنمایی کوچکترین کاستی ها و دلسرد کردن مردم و…
واقعیت این سرزمین پهناور و کمتر توسعه یافته را باید در مدیریت های خرد و کلان آن یافت که ریشه ای عمیق در این وادی دارد.
بارها نوشتیم و ادعاکردیم که این دیار را مدیرانی می طلبد که طراز مدیریتی شان در حد معاون وزیر و مافوق ترین مدیرش در اندازه های یک وزیر و مسئولین شهرستانی اش در حد یک مدیر کل، چرا که این استان برای جهش و کنده شدن از رتبه آخر تعریف توسعه یافتگی نیاز به کسانی دارد که توان برنامه ریزی و پیگیری و اهل لابی گری و ریسک پذیری بالا باشند، همانگونه که نیاز به نمایندگانی شجاع و حق ستان و اهل مطالعه و تحلیل گر و مطالبه گر با روابط محکم بین قشری دارد.
بارها گفتیم تا مدیران این استان درگیر و آلوده به روزمرگی و محافظه کار و زاییده روابط درون گروهی باشند نتیجه اش همانی می شود که اینک شاهد آنیم و تا سده ای دیگر نیز چنانچه بر همین روال ادامه یابد چنین خواهد بود.
اگر نتوانیم شاکله استان را بر مبنای واقعیات آن درک و برنامه ریزی کنیم و پس از چهارده سال هنوز نقشه راه نداشته باشیم تا بدانیم در کجای محاسبات کشوری قرار داریم عملا فقط استان مان تقسیم شده، تقسیمی که هیچ فایده ای برای مردم اش نداشت و نخواهد داشت، تقسیمی که برخی بخش هایش را یک شبه تبدیل به شهرستان کرد، بی ساختار و بستر مناسب، تقسیمی که دولت را فربه تر وکارآیی او را کمتر کرد.
متاسفانه باتوجه به ریشه تاریخی و فرهنگی منطقه و عادت مردم به گردن گذاشتن به وضع موجود و نداشتن خلق و خوی مطالبه گری و محافظه کاری فلج کننده ای که به شکلی ناباورانه نسل جدید را هم مبتلا کرده باعث گردیده که این استان تبدیل به پایلوتی آرام برای آزمایشگاه مدیریتی دولت ها شود تا تمامی آزمون و خطاها را بدون دغدغه بر این دیار به انجام رسانند.
تا زمانی که واقعیت استان را عریان و بدون اما و اگر قبول نکنیم، در انتظار تغییر ماندن کاری عبث و بیهوده خواهد بود، تا زمانی که با توجه به داشته های علمی و فرهنگی و تخصصی استان و بومی سازی برنامه ها با نگاهی منطقه ای و فرامنطقه ای پای در زمین برنامه ریزی نگذاریم فقط امروز را به فردا چسبانیده ایم و باید در انتظار فرجی از این ستون تا آن ستون بنشینیم.