وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
تئاتر دغدغه بسیاری از کسانی است که با هنر مأنوسند.هنرمندانی که هر چند در حوزه تئاتر فعالیت نمی کنند اما تئاتر را به عنوان یکی از هنرهای هفت گانه جزو دل مشغولی هایشان حفظ کرده اند .هادی ارضی کارگردان جوانی که در سال های آغازین دهه چهارم زندگی قرار دارد و معتقد است که مدام در حال کسب تجربه می باشد، می گوید:«با کمی ارفاق دو یا سه تئاتر در سال آماده نمایش عمومی می شود».او که نگاه خاصی به مقوله تئاتر دارد دلیل این تعداد اندک نمایش ها را ناشی از ذائقه مخاطبان می داند. او می گوید:«یکی از مهمترین دلایل این است که احساس نیاز نمی کنیم.ما می توانیم تئاتررا حداقل به چشم یک کتاب نگاه کنیم و همانطور که احساس می کنیم باید هر شب حداقل دو یا سه صفحه کتاب بخوانیم. که مجموعش در سال بشود دو کتاب یا سه کتاب یا بیشتر، باید به تئاترهم نگاهی همسان داشته باشیم. تئاتر مثل یک کتاب است با این تفاوت که چارچوبش خیلی محکم تراست. اگر بخواهیم کلی تر بگوییم هر اثر هنری در نوع خودش یک کتاب است و حاصل تفکر یک گروه. آثار هنری برآمده از فرهنگ و تمدن یک منطقه است.پس همان اندازه که باید کتاب بخوانیم باید عکس ببینیم، نقاشی بکشیم، فیلم ببینیم وفعالیت هنری انجام بدهیم. همه اینها در کنار هم معنا دارد و اصولاً معنای فرهنگ ، خواندن کتاب به تنهایی نیست. به اشتباه فکر می کنیم اگر شهری یک کتابخانه بزرگ داشته باشد ،این شهر فرهنگی است اما این طور نیست. به نظر من بیرجند یک شهر فرهنگی نیست. ما تنها پز فرهنگی بودن را می دهیم.» به اعتقاد بسیاری با توجه به اینکه فرهنگ و هنر از زیرمجموعه های دولت ها است، بخشی از اشکالات وارده به کاستی های موجود در این حوزه به عملکرد ناصحیح دولت برمی گردد و این موضوعی بود که ارضی تلویحا به آن اشاره کرد.البته در بخش دیگری از صحبتش جامعه را نیز در این اتفاق تا حدی مقصرمی داند«با نگاه کلی به موضوع محصولات فرهنگی باید بگوییم که همه چیز از تقاضا به وجود می آید،البته تقاضا را خود ما به وجود می آوریم.این که ما فرهنگی هستیم یا نه به این مسئله باز می گردد که ما تا کنون چه اندازه مطالبه ی فرهنگ و کالای فرهنگی داشته ایم. این کمبود تقاضا باعث کمبود عرضه شده است و این اتفاق منحصر به تئاتر نیست و ما شاهد این نبود تقاضا یا کمبودش در سایر رشته های هنری نیز هستیم. در صورتی که نگاهی به گذشته بیرجند نشان می دهد که مردم این منطقه همواره مطالبه گر بوده اند و همواره جزو پیشرو ها بوده ایم.الان متاسفانه با تفکر اینکه فرهنگی هستیم، دور خودمان حبابی ساخته ایم که ما را از خواسته های مان جدا کرده است.ما در سالیان گذشته چه آثار فرهنگی فاخری را ارائه داده ایم؟آیا کمیت این آثار در شان مردم بیرجند بوده است؟همه مقصریم.نزدیک به یک قرن پیش مردم احساس کردند که بیرجند به سیستم لوله کشی آب نیازمند است .یک نفر از کسانی که به تحقق این کار کمک کرد، خانمی بود که در آن زمان، مهریه اش را بخشید برای لوله کشی شهر بیرجند و همین فداکاری ها بود که باعث شد در هر مقطع زمانی ما یک پله صعود کنیم.این صعود خودش باعث ایجاد تقاضا های جدید شد.» هادی ارضی با نگاهی منصفانه، بخشی از این کاستی ها را متوجه جامعه هنرمندان دانست و گفت:«در حوزه تئاتر اگر مورد نظر ما اجرای عموم است باید از قید و بند نام ها خارج شویم.در همین تئاتری که ما کار کردیم معاون هنری فرهنگ و ارشاد اسلامی استان به بهترین شکل ما را حمایت کرد و خارج از چارچوب های اداری با هنرمندان دوستانه برخورد می کرد.»اما مشکل اصلی مانند تمام عرصه ها در کمبود بودجه خلاصه می شود و هنر و به تبع آن تئاتر نیز از این مقوله مستثنی نیست.«برخی کاستی ها به خاطرکمبود بودجه است و کمبود بودجه را باید در جاهای دیگر پیگیری کنیم.گمان می کنم که فرهنگ دغدغه مدیران رده بالای استان نیست و بودجه های فرهنگی سلیقه ای خرج می شود.در تئاتری که ما اکنون روی صحنه داریم اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی ارشاد در حد توانش از کار ما حمایت کرد.اما بازهم محدودیت های بودجه ای امکان حمایت بیشتر را از دوستان گرفت. باید ببینیم که چه کسانی مسئول جذب بودجه بیشتر هستند و در حقیقت این بخش از مجموعه است که ضعیف عمل کرده است». کارگردان تئاتر«خاطرات پاییزی یک ربات» نیز همان نسخه ای را می پیچد که مسئولان پیش از این بارها پیچیده اند.اما مسئولان به سبب کم کاری نتوانسته اند از این نسخه نتیجه مطلوب بگیرند. ورود بخش خصوصی به این حوزه حلقه گم شده ای بود که ارضی نیز بر آن تاکید داشت.«در این بین برای جبران این کاستی ها باید بخش خصوصی هم وارد شود».جمله پایانی هادی ارضی شاید تلنگری باشد برای کسانی که هنور هنر را درک نکرده اند.«عده زیادی مدام تکرار می کنند که مگر تئاتر برای شما نان و آب می شود؟ و من از آن ها می پرسم مگر زندگی فقط نان و آب است؟ مگر چند درصد زندگی از نان و آب تشکیل شده است.در زندگی عمق زندگی مهم است نه طول آن.»
